Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/390

 — Byk tęższy od człowieka, a idzie na mięso. Żabiowcy nie takich biją, ilu chcą i gdzie chcą.
 Matarha trącił Jasia aż ten się zatoczył, a Witrołom pchnął Matarhę, że upadł. Krzyczał:
 — Nie śmiejcie bójek wszczynać, bo zawołam gazdę.
 Tymczasem Petrycio już przedtem miarkując co się święci poskoczył ku mygle. Niezwłocznie wlecieli samoczwarć do koliby, Foka, Andrijko, Płytka, Cwyłyniuk i Petrycio. Bardzo znużony i mniej cierpliwy niż zazwyczaj Foka rzucił się między skłóconych z pałającymi oczyma.
 — Jeszcze jedno szturknięcie, a rozbiję butyn. Rewasz do dziś ważny, a od jutra zawieszę, niechaj kupcy obejmują butyn.
 Z chramowym animuszem krzyczał Pechkało wśród zamieszania:
 — I dobrze! dość tego! Wiedzcie sobie, że jeśli który tu zginie od kłody czy od wody, to będzie pamiątka po tym cichołazie. Kto wie co już nam nasypał.
 — Wstydźcie się i milczcie! — krzyczał Foka.
 Pechkało uległ lecz odgryzał się żałośnie:
 — Wielka mi sztuka na biedaków wrzeszczeć.
 Giełeta klął półgłosem z wściekłością:
 — Psiawiara, wiejska huzycia śmie podszczekiwać na gazdę!
 Foka odpowiadał Pechkałowi:
 — Nie na biednych krzyczę, tylko na swarliwych.
 Witrołom przyznał:
 — To prawda, wszystkie baby zgodliwsze od was.
 Pechkało nie stawiał się już do Foki, kłócił się z Witrołomem.
 — Dopóki wy nie weszliście do koliby była zgoda.
 Witrołom uniósł się:
 — Zgoda? To plotka was pojednała, aby wam za to języki pokręciło!
 Tomaszewski znów się zerwał:
 — Cóż za plotka? Sam Łesio Karawaniuk powiedział wtedy zimą: alboż to wilki, kto wie czy wilki? — Słyszałem.
 — Co za plotka — żołądkował się nadal chramowo wyruszony z roboczej doli Pechkało — przypomnijcie sobie jak Niauczuk wczoraj łypał oczyma po tańcu. Nie ręcznik mokry trzeba mu było dawać na głowę, tylko poczekać chwileczkę aż załopoce i huknie: „uhu!“ Ale Iwanysko wiedział po co ręcznik.