Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/394

a po trosze w uszy i w usta. Nie tylko drozdy, kosy, szczygły, wrony, sroki, sojki, dzięcioły, nawet wróble, nawet pośmieciuszki z ulicy nań naleciały. Odpędzał się jak mógł, zasłaniał oczy, a tu ptaki jak na wojnę, jedne zwołują drugie, czarno naokoło niego. Kuźma zawrzeszczał i buch, uciekł do chaty Buligi. Nocą jakoś wymknął się do domu.
 Bystreczanie poruszyli się, szeptali między sobą, pokazywali palcami, tylko Matarha ryknął:
 — Zatkać tę gębę brechliwą!
 Czując swą przewagę Pechkało zwrócił się spokojnie do Birysza:
 — No, powiedzcie, czy nie widzieliście na własne oczy? Po cóż niesprawiedliwie zadawać kłamstwo. Powiedzcie.
 Birysz odwrócił się od watry, znów się zwrócił, jąkał się:
 — Słowo w słowo — to — prawda —
 — Śmiało powiedzcie co widzieliście — zachęcał Pechkało.
 — Widziałem jak uciekał przed hurmą ptaków do chaty Buligi.
 Milczeli wszyscy, tylko Mandat zapytał:
 — A czemuż tutaj go nie napadają?
 Pechkało uśmiechał się zwycięsko:
 — Tutaj nie sztuka, ptaków mało, prawie nie ma, teraz zajęte wiosnowaniem goręcej niż ludzie, jastrzębie nie wojują z sowami, a sowy nie wojują ze swoim rodem. I co tu mówić? Przeciw wszystkiemu są zastawy, są tacy co chronią. —
 — Kto chroni? — szepnął Mandat.
 — Garnuszki — mruknął Giełeta.
 Śmiech prysnął naokoło, lecz Pechkało mówił dalej spokojnie:
 — Przypomnijcie sobie co było zimą, przed wielką burzą śniegową. Ptaki chmarą uciekały przed burzą, a on przed ptakami zemknął do koliby. No? —
 Spoglądali po sobie, przypominali, Witrołom przyznał:
 — Uciekał, tak, ale kto wie dlaczego.
 — Jakżeż nie wiedzieć i nie poznać — piał zadowolony Pechkało — że ma sowę czy puchacza w głowie.
 Matarha znów ruszył się, lecz zaraz uspokoił się, inni bystreczanie szeptali niespokojnie, a Pechkało ciągnął dalej:
 — Popatrzcie dobrze na jego oczy. Strzelcy to wiedzą doskonale, że kiedy chcą przywabić ptaki, dużo ptaków na strzał,