Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/396

 — Jakżeż obchodzi się? — pytał Pechkało.
 — Gdy przygrywa, żadnej z nich nie dotknie, nie zapyta, ani nawet nie ruszy się ku niej. One zrzucają chuściny do tańca, zostawiając je na boczku, tańczą goluśkie. To się podoba niejednemu, może nie? A któż wie, czy Iwanyskowi podoba się czy nie. Gra i na tym koniec. No i teraz przychodzi główne — Łesio zawahał się, burza oddalała się, błyskawice słabiej świeciły przez szpary, krople deszczu wsączały się do koliby, kapały równomiernie.
 — Co przychodzi, gadajcie — zachęcał Mandat.
 Łesio mówił ciszej:
 — Kuźma spragniony kobiety narobił głupstw, naruszył... Podsłuchiwał grę Iwanyska. To jeszcze nic. Podglądał gołe dziewuszki, niech mu będzie, inny też będzie podglądać, ale zakąsi wargi do krwi, ukąsi się nawet w kolano, aby się nie ruszyć, ukąsi się w rękę, aby nie chwytała, zamilknie, nawet nie drgnie, skamienieje. A Kuźmie uderzyło do głowy jak wódka. Upodobał sobie którąś i porwał jej chuścinę. Inne zaraz prysnęły, chwyciły swoje chuściny, znikły jak mgły, a ta jedna bez chuściny nie może się ruszyć. I zaraz Kuźma bierze się do niej, obejmuje, chwyta cycki. Amen, już on jej, ona jego, odwiązać się nie mogą. Opętanie i brzemię. Żona żyje, a tu wygląda, że Kuźma chce się żenić z tamtą. A jakżeż się żenić z taką, nawet pytać jej nie wolno. Kuźma wywraca świat. Iwanysko chodzi za jego śladem i gra im na zabawę, ale jej wtedy nie widać, tylko słychać jak śmieje się, jak cieszy się, jak całuje się z Kuźmą. A kiedy się rozchodzą, płacze ona i on także.
 Witrołom westchnął głęboko, inni wzdychali po kolei.
 — Jakie dowody, gdzie świadki? — zapytał pospiesznie Giżycki.
 — I cóż z tego będzie? — jęknął Birysz.
 Łesio odpowiadał nieco głośniej:
 — Kto wie, któż może wiedzieć? Dobrego chyba nie będzie. — Łesio podniósł głos: — Ale Hospod miłosierny, i wy na miłosierdzie Hospoda, bądźcie miłosierni, nie rozpowiadajcie, nie plotkujcie, nie rozdziobujcie go, on i tak przepadł, a wyście nie wrony, nie sojki, nie ptachy.
 — Niech Bóg go strzeże — westchnął Birysz.
 — Daj Boże — westchnął Witrołom.
 — Daj mu Boże — przeszumiało szumem przez kolibę.
 — A cóż stary ksiądz na to? — pytał Witrołom.