Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/40

wozy na Ruskim nie słyszały dotąd takich tonów. Same lasy umierały cicho.
 Spuzar wracał do koliby zadumany, rozmarzony. Powiadał cicho:
 — Nie napatrzyłbyś się, brateczku. Tam wysoko nad lasami jakie gwiazdy! Kosarze. Błyszczą. A posłuchałbyś, to i dzwonią kosy. Koszą, koszą.
 Foka wykładał przyniesione zapasy i traktował wszystkich.
 — Patrzcie, tu coś ciężkiego — zdziwił się — ha, to Tanaseńko mi wetknął po cichu taki ser wielki jak głaz, abym broń Boże nie zgłodniał — śmiał się Foka. Sięgnął do drugich besahów po wódkę. Patrzy, a tam coś takiego ciężkiego. Ha, to ta sama berbenyczka, z której pili wczoraj, znów napełniona. Postarał się Tanaseńko. Któż by go nie poznał.
 Kosztowali wódki Tanaseńkowej starzy i młodzi. Delektowali się.
 — W tej wódce delornej — mówił Foka — i Tanaseńko i cała Czarnohora.
 — Czemuż Czarnohora? — zapytał ktoś.
 — Ano próbujcie — odpowiedział Foka — i miód jest, miodu sporo i macierzanka i koper i jałowiec. Mało tego. I dzieńdziora z Czarnohory. Aby płuca były zdrowe, abyś ciężary lekko dźwigał na plecach. No i skusywnyk, widzisz, abyś się nie przestraszył w lesie.
 — A może i madrygan? — zapytał Jurijko Hrabczuk.
 — Pewnie że jest, ano rozeznajcie dobrze.
 Cmokali, kosztowali dokładnie.
 — Hospody — przeraził się prawie Jurijko — toż nam się zaraz przywidywać zaczną duchy, a biedny Kamio zasiądzie z nami do wódki.
 — Nie bój się, nie bój się — odpowiedział Foka — Tanaseńko mądry, słodkiego miodu dał hojnie, cierpkości i goryczy nie pożałował. Wszystkiego w miarę. No i madryganu wpuścił parę kropli. Tyle co trzeba. Tak dla szaleństwa. Bo bez durijki smaku nie ma ten świat, jak bez wiatru.
 — Oby tylko, broń Boże, budykrowci nie dosypał, bo to ziele dla nas niepotrzebne i niebezpieczne. Kobiet tu nie ma, a jak zdurniejemy, zaczniemy wszyscy obejmować spuzara i tulić się do niego. Licho nam będzie.
 Śmiali się wszyscy. Smakowali czarowny napitek. Zakąsywali to wędzonką, to serem, to korszem.