Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/411

 Witrołom rozłożył ręce, jakby zastygł.
 — Tanasij przez łajdactwa? Chyba przez łajdactwa innych! Ukąście się w język.
 — Nie — śmiał się Kimejczuk — nie przez łajdactwa, tego nikt nie powie, ale przez nienawistność. Tanasij to stara zgryzota i gryzie innych. Nienawistnik rodu ludzkiego i to mu patrzy z oczu.
 Andrijko Płytka orzekł twardo:
 — Nie wypuszczajcie takich głupstw z gęby. Każdy szanuje Tanaseńka, zresztą Foka chce, by u nas gościł, to wystarczy. A kto nie chce i nie ma czasu, niech nie idzie.
 Ten i ów upomniał się jeszcze, aby zaprosić któregoś z panów na święto odjazdu. Tomaszewski głosował:
 — Pana kancelistę z Fundacji.
 Giżycki otrzeźwiał:
 — Nie przyjdzie, ojciec mówi, że pan z kancelarii brzydzi się chłopskimi przyjęciami.
 Wzruszono ramionami, a Witrołom przypomniał:
 — Starego dziedzica ze Stanisławowa?
 Nikt nie sprzeciwiał się, ale uznano, że już za późno, bo do Stanisławowa za daleko.
 — A może młodego z Krzyworówni? — zapytał Gucyniuk.
 Nikt nie sprzeciwił się, ale nikt nie głosował za tym. Nie wiedziano, niemrawy czy dumny.
 Cwyłyniuk krzywił się na to wszystko.
 — Za nudno z panami, kto jednego widział, zna wszystkich. Po co nam oni?
 Matarha prychnął:
 — Mówicie tak, jakby nikt oprócz was nie widział panów. Są tacy, są i inni.
 Cwyłyniuk piszczał uporczywie:
 — Jednakowiusieńcy! Dlatego na nas mówią: „Smaruj chłopa miodem, on wciąż śmierdzi gównem, chłop skała, twardy a dumy jak skała, każdy chłop jednakowy.“ A to oni jednakowi! Z Tanasijem czy klnie czy śpiewa, zawsze jest zabawa.
 Andrijko nie miał ochoty wysłuchiwać.
 — Dziś nie chram, ani nie targ, aby każdy swoje rozkładał. Zgódźcie się prędko, wybierzcie posłów do Tanasija i koniec.
 Zgodzili się w końcu, postanowili wyjść raniutko nazajutrz, by wrócić tego samego dnia razem z Tanasijem.