Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/426

 — Po co nam watażkowie? — bełkotał Bomba.
 Andrijko Płytka szeptał nader dobitnie, jakby przemawiał każdemu do sumienia.
 — I po co wszystko to?
 Pańcio zadumał się, zakaszlał i w jego stronę zwróciły się wszystkie spojrzenia.
 — Leśne królestwo — zachciewa się. Kiedyś było może, a może i nie, ale nie teraz. Opowiadał mi dezerter-Moskal, był bardzo z daleka. Z takiego miasta, z takiej gubernii co ślicznie się nazywa: Archanhełsk. A tam lasy bez końca, butynów nie ma, nie śniło się, a takie archanheły i takie królestwa, że handlują ludźmi jak baranami, co mówię, jak skórkami zajęczymi. I ten bidak — z tego archanhełstwa — do lasów uciekł. I cóż? Głód go wypędził z powrotem, i zima też, a na plecach mu wykarbowali laskami całe leśne królestwo. Tak samo bez butynu jak z butynem.
 Sawicki obruszył się.
 — Pańciu, wyście rzetelny, ale u was wciąż pogrzeb i jakieś czarne przedstawienie.
 — I bez butynu i z butynem — upierał się Pańcio — a przedstawienie takie jak jest! Od dołu do góry! chłop rąbie las, a jego za to zacinają i rąbią. Tak ma być!
 — A któż ochroni? — wybełkotał Bomba.
 — Grób! A księża pocieszają, że nawet grób nie chroni — odparł Pańcio bez zająknienia.
 Kiermanycz Gucyniuk z Żabiego słuchał uważnie, pytał ponuro.
 — To po waszemu Tanasij słusznie wyklina butyn? Jakżeż to?
 — Tanasij mądry, nie mówię, ale jednego nie wie, ani mu się nawet nie przyśniło —
 — Tanasij czegoś nie wie? — zdziwił się Gucyniuk.
 — Po-powiadam, mądry, najmądrzejszy, ale nie wie co będzie z waszego drzewa.
 — Cóż może być? — wtrącił Sawicki — domy, mosty.
 — Pa-papier! Bo-bogacze zadki wszystkie będą wycierać waszym drzewem.
 Mimo woli, wbrew woli, dziki śmiech zerwał się jak rżenie i odrębał się nagle ponuro.
 — Ale skądże tyle zadków? — pytał nieco uspokojony Mandat.