Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/441

 Matarha odezwał się twardo, półzwycięsko:
 — Ja do drzewa do lasu zgodziłem się, aby uczciwa robota grała jak dzwon, a nie do włóczęgi żadnej. Odbyłem już swoje, dość mi wojny, poniewierki dość.
 Matarha zaczął szukać czegoś pilnie w kącie, pokazując, że nie ma czasu na takie bałaczki, wreszcie usiadł na swoim posłaniu. Foka wybuchnął:
 — Zostawiacie mnie na środku drogi, gorsi od Judasza.
 Nikt z bystreckich nie obraził się. Po chwili Łesio Karawaniuk przemógł się i głosem złamanym w gardle wykrztusił:
 — Judasz za pieniądze, a nam nie pieniądze na sercu. To nie zdrada, przeciwnie.
 Tymczasem młodzi żabiowcy i ci co drzemali już po kątach, naprzód pomrukiwali, potem wykrzykiwali, nadmiernie pokazując ochotę poniżenia rębaczy.
 — My pojedziemy wszyscy jak jeden!
 Tomaszewski obrócił się ku swoim kumpanom, syknął:
 — A co? Gazdowie pępkowi od pierwowieku? Pokazali się! Do zaprzęgu tylko! I gorsi jeszcze od chudoby.
 I nadal nikt się nie obraził. Z kolei Sawicki usiłował przemówić do Witrołoma:
 — Gazdo, wyście nie dziecko, wyście nasz pobratym, towarzysz pewny, nie zostawicie gazdy i nas w takiej potrzebie.
 Witrołom odpowiadał niechętnie:
 — Jacy jesteśmy, tacy jesteśmy tutaj na miejscu. A tam na obczyznach — nie!
 Bomba dodał:
 — Tutaj my gospodarze, a tam nas nie ma.
 — My nie monachy — dodał pospiesznie Witrołom — nie zakonnicy wędrowni, mamy żony, dzieci.
 Bomba podszczekiwał:
 — Tak, tak, my nie monachy.
 Mandat zarechotał wesoło:
 — Nasamprzód trzeba powiedzieć ot co: my nie skapłonieni, bez naszych bab nie będziemy się męczyć miesiącami, ani nam się śni.
 Sawicki jeszcze przekonywał uczciwie:
 — Osiem miesięcy mogliście tu usiedzieć, a jeszcze dwa nie wytrzymacie?
 Znów śmiech falował po kolibie i z tego Giełeta znów się