Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/450

 Sawicki poczerwieniał.
 — Ja dla was panicz? Dla spekulacji?
 W poczuciu siły Matarha uśmiechał się pobłażliwie.
 — Nie tak dla spekulacji jak dla zachcianki. No, po pańsku. A prawdę mówiąc bez sumienia, chociaż nam Foka teraz ostro do sumienia zajeżdża. Ale nie my zapchaliśmy Czornysza w biedę.
 Sawicki złapał się za głowę.
 — Cóż ja wspólnego miałem z Czornyszem i cóżem zawinił?
 — Wy nie, to pewne, ale któż inny jak nie panowie? Bo w pańskim butynie poszło to złą sławą i zostało. My nie zapominamy, spławaczka to pański wynalazek i żydowski. Wyście majster od wód, paniczu, róbcie swoje, nikt wam nie broni. Ale bez nas, i spokój w głowie.
 — Tak, tak — bełkotał Bomba — róbcie co chcecie, ale bez nas, bez kłótni, i spokój w głowie.
 Z ulgi, że go nie naciskają, Witrołom żywo poprawił Matarhę.
 — My przeciw panom nic nie mamy, ani przeciw Żydom, ni przeciw wiarom innym ani partiom. Ich Hospod także stworzył po swojemu, nie wywyższamy się, oni sobie, my sobie.
 Giełeta odbijał wyraźnie.
 — Tylko niech się nam na oczy nie pokazuje, bo gdzie stąpi taki w butach, w mig zarazę rozniesie.
 Łesio ośmielił się.
 — To ciężka nieprawda. Nie widziałem jeszcze pana pohanego, nie słyszałem aby zarazę nieśli, chyba zarobek, chleb, słowo grzeczne.
 Giełeta odpalił grubiańsko.
 — No to siadaj na darabę i jedź razem z grzecznymi czapkować.
 Matarha dorechotał pysznie.
 — Ho-ho, jeszcze jaka grzeczność! Chustki, korale, pachnidła dla dziewcząt, czasem dla mołodyć. Z tego zapachną bękarty pańskie.
 Giełeta opanował się, chrząknął, zbliżył się ku watrze. Głosem rozedrganym śmiechem cedził z zadowoleniem, powtarzając niedawne dzieje, aby przerazić tych, którzy nie znali pańskich pułapek, a zachwiać innych.
 — Słowo grzeczne tak was cieszy, Łesiu? Bo posolone