Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/464

choć nie pozwala gazda brać mnie na daraby, przyczepię się z tyłu choć do wody trącajcie. Na bakier czapka, do góry wąsy.
 — Gdzież ty masz wąsy, chłopczyno — dobrotliwie upomniał stary Koczerhan.
 Harasymko zachichotał.
 — Tam gdzie się wstydzę pokazać, dziewczyny zaświadczą.
 Jak rżenie końskie ożywczy śmiech zagarnął kolibę: iha-ha-ha-ha. Przez śmiech choć nieśmiało zgłaszał się Łesio Karawaniuk.
 — Gazdo Foko, wyście ojciec rodzony, nie zostawię was. Jadę i ja.
 Pochylony na pół, jak gdyby złamany, Witrołom podszedł ku Foce. Porządkował rozsypane włosy, wygarnął z głębi piersi.
 — Niech mnie grom bije tu czy tam, wieczny Żyd czy koniec świata. Jadę i ja.
 Matarha pomrukiwał:
 — Chytry chłop ten Iwanysko, na czas zabrał się do swoich leśnych czortów, a nam kłopoty zostawił.
 — Oj chytry — pochopnie uznał Pechkało — a nie mówiłem?
 Foka senny i znużony usiadł w kącie na swym posłaniu. Coraz więcej ludzi tłoczyło się wokół, to schylając głowę, to siadając w kuczki. W końcu przydreptał Niauczuk, otworzył usta szeroko.
 — I ja jadę gazdo, wybaczcie.
 Foka uśmiechał się sennie:
 — Was rozumiem Kuźmo, wy nie musicie jechać, wasze miejsce w lesie.
 Najoporniejsi buntownicy: Matarha, Giełeta i Bomba przypełzli do kąta Fokowego. Matarha trąbił głucho.
 — Jedziemy?
 — Oj, jedziemy — pokornie wzdychał Bomba.
 — Jedziemy, jedziemy — z głębi utopionej dumy wycedził wyniośle Giełeta.
 Foka znów siedząc na posłaniu zakończył smętnie.
 — Dobrze, że nie na wojnę, bo stąd byłaby do Bukowca długa rada, a tam wysoko zasadzka i z całego junactwa zostałoby samo powietrze.
 — Śmierdzące powietrze — skrzeczał Pańcio — ale wiecie co Foko? to wam rzetelnie mówię, nie narzekajcie, i aby-