Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/522

czej, z pańska po kołomyjsku, tak jak na plebanii słyszał, tak jak rozmawia leśniczy dworski pan Rozwadowski. Wychylił głowę z beczki, uśmiechnął się jak najgrzeczniej.
 — Panienko delikatna, przepraszam za proszę, nie abym was zaczepiał, niech mnie Bóg chroni, żebym miał was za jakąś taką. Nie pogniewajcie się proszę, chodźcie do beczki, bo mokro.
 I dziwo nie dziwo, co może język pański! Panienka zrozumiała, przemówiła także z pańska po kołomyjsku.
 — Dobrze, mój chłopczyku, czemuż by nie.
 Panienka bujna, kołysała się w biodrach, podniosła nieco czerwoną spódniczkę, zwinęła parasol i wsunęła się do beczki. Od razu zmiarkowała, że Mandat trzęsie się z zimna, nie szczędząc spódniczki przytuliła się całkiem blisko i odezwała się jak stara znajoma.
 — Zmarzliście, trzeba ogrzać. Nazywam się Roza.
 Mandata troszkę zatkało, ale zaraz odetkało.
 — Ja nazywam się Petrysko, a wy panienko skąd, z Kołomyi?
 — Właśnie z Kołomyi — odpowiedziała radośnie panienka.
 Mandat ucieszył się jej uciechą, panienka oglądnęła go dokładnie i powiedziała:
 — Ach, jak ślicznie, Petrysko, a pieniądze macie?
 — Nie, panienko luba, pieniędzy nie mam, ale Pan Bóg da, bo przywiozłem drzewo, a w górach daleko zostawiłem żonę i dzieci.
 — Żona daleko, to przysuńcie się bliżej.
 — Niech mnie Bóg broni, panienko, abym ja z pasterskiego stanu do was, do takiej panienki pchał się zuchwale.
 Panienka przysunęła się jeszcze bliżej, pchając się sama na kolana, namawiała czule:
 — No to chodźmy do księdza.
 Mandat nie wierzył uszom.
 — Do księdza, po co?
 — Pieniędzy nie macie, żona daleko, to co robić? Ksiądz, ślub.
 — Słyszycie panieneczko, ja żonaty na wieki, przysięgałem już w cerkwi.
 — To co szkodzi, można i tu przysiąc, od tego ksiądz.
Mandat usiłował odsunąć się od panienki, ale wyścielona liżnykiem beczka bywała wcale ciasna. Oburzył się: