Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/523

 — Dwie żony to grzech śmiertelny, to piekło, a kryminał także.
 Panienka tłumaczyła grzecznie.
 — W jednym kraju dwie żony to grzech, to pewne, ale na obczyźnie inne prawo. Bo liczy się, że w każdym kraju po jednej, to w porządku.
 Mandat przyglądał się panience: „Ależ bujna, włosy jasne, oczy jasne, i jakieś pełne, a przytula się coraz ciaśniej“. Zrobiło mu się ciepło, potem jakoś gorąco. Panienka nalegała:
 — Idziemy do księdza?
 Mandat opierał się:
 — Tak rano, gdzież teraz ksiądz?
 Panienka chichotała:
 — Tutaj księży ile chcecie, świsnę, będzie ksiądz.
 — To jak? Mus iść do księdza? — pytał Mandat.
 Panienka śmiała się:
 — Skoro pieniędzy nie macie, a żona daleko, to mus! Prędzej, prędzej, bo tylko patrzeć a przyjdzie tu inny i wtedy —
 — Jaki inny?
 — Mój narzeczony, będzie źle.
 — A czemu źle?
 — Strasznie zazdrosny, a mocny. Gdy rozgniewa się, kości połamie mnie i wam także.
 Mandat usiłował odsunąć się.
 — No to jeszcze większy grzech, od narzeczonego odbijać, jakoś tak —
 Panienka objęła go za szyję, przemawiała poufale:
 — On ma pieniądze, pieniędzy dość, ma stroje rumuńskie także, ale ty mi się bardzo, bardzo podobasz, chodźmy, chodźmy.
 Mandat przekonywał nieśmiało:
 — Straszny deszcz, panienko, dokąd iść w taki deszcz.
 — Przebiegniemy prędko, mam tu niedaleko stancyjkę, tam łóżko dla nas obojga, a ksiądz na zawołanie.
 Mandat wywijał się od uścisków.
 — Ależ panienko, jam żonaty, nie godzi się do łóżka, w dodatku z panienką, tak jakby z jakąś... taką —
 — Nie bój się, nie wymydli się.
 — Co nie wymydli?
 — To co się mydli, chodźmy.
 Siedząc na kolanach panienka rozgarnęła mantę Mandata, objęła go rękami pod kożuchem i przytuliła twarz do twarzy.