Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/537

 — Pójdę za gazdą choć gdzie i kiedy, prędzej w noc niż we dnie, bo patrzcie, stroje moje wymieckane. Powiedzą dyrektory i sam ich szifa: „Ot jakiś obdartus“. Ale pójdę i tak.
 — Pożyczę wam nowy serdak — ozwał się Łesio.
 Zaśmiali się wszyscy głośno, a Giełeta szydził.
 — Na ramię Mandatowi starczy serdak Łesia, a brzuch czym przykryje?
 Śmiejąc się, tajali powoli, ale nikt się nie zgłaszał prócz Giełety.
 — Delegacja? Do panów pieniężnych? A czy wy wiecie, co tacy wam mogą wystrychnąć? Rozpiszą was w gazetach po całym świecie aż po Wiedeń.
 — I cóż z tego? — zaśmiał się Mandat.
 — To właśnie — ciągnął Giełeta — śmiech! Po co zaczepiać?
 — Ależ my nie czytamy gazet, to nie nasze zmartwienie — odparł Mandat.
 Foka bronił:
 — Gazda-chief nie taki człowiek, powiadają milczek rzetelny, ledwie po słowie smagnie.
 — Ha, może on nie taki — mówił Giełeta — ale jego służba, ci dyrektorzy, któż wie? Przyjrzałem się im na Riabyńcu. Pytlowali, jakby kluski z gęby wypluwali, a oglądali nas, jakby to my niedźwiedzie albo dziwoludy, a nie oni. I tak o nas napiszą niechybnie.
 — A wy czytacie gazety? — pytał Foka.
 Giełeta żachnął się.
 — Niech mnie Bóg broni! Zaledwie zaszeleści mi w uszy gazeta, kiszki mi rozdziera. Ale wyśmiać i osławić najłatwiej. A miarkujcie sobie, ta sama gazeta krąży jak sokół wędrowny. Jednego dnia w Kołomyi, zaraz we Lwowie, we Wiedniu i dalej w świat. A po co mają nas palcami pokazywać. I za co?
 Mandat machnął ręką wesoło, inni zaniepokoili się, pomrukiwali, przestawali smakować, nie dopijali trunków, tylko od chleba mołdawskiego nie mogli się odczepić. Ten i ów wypchał nim policzki tak, że drugi w strachu oczy wytrzeszczał. Cóż to za spuchlizna! Może już czarna śmierć? Tym szczelniej zapychali gęby. I może byłoby to trwało długo, gdyby nie wdał się Cwyłyniuk. Był ważny lecz niewesoły, mówił z troską:
 — Do panów powiadacie? Nie o to chodzi. Nam jasienow-