Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/541

czy zmykać ma, czy pozostać. Rozmarszczył wreszcie czoło, orzekł głucho:
 — Pierwszy raz w życiu słyszę takie piętnowanie i hańbienie. To dopiero grzech! Pójdę i ja do nich.
 Ajzyk patrzył rozmarzonymi oczyma na starego Koczerhana, po czym zadumał się smętnie, zmrużył oczy i wbił je w stół, a Mandat już dość podochocony dopił piwa z garnca i zarechotał.
 — Byliśmy już na święto Odokii pod białą popownią czortowską, tam w śniegach, to chodźmy do bezwiarków. Nie boję się, choćby w starym serdaku — pójdę.
 Cwyłyniuk przeraził się:
 — Ludzie! Cóż was opętało, za pieniądze czortu w gardło się pchać? Skaranie Boże.
 Ajzyk skinął na żupanicę, by prędko podała świeże placzinty, a Witrołom odkrzyknął Cwyłyniukowi:
 — To z wami skaranie Boże, aby tak na ludzi hańbę sypać jak ciernie.
 Mandat dał się porwać, uderzył kułakiem w stół, wrzasnął na Cwyłyniuka.
 — To wy pchacie się czortu w gardło! Mój dziadulo, Bazio Kropiwnicki główny diak, tak mówi —
 Milczenie zasiało się bezzwłocznie, słuchali chciwie. Także Cwyłyniuk ochłonął i zapytał:
 — Co mówi diak Bazio?
 — Co mówi Bazio? — szepnął Ajzyk.
 Zamiast ośmielić się, Mandat spłoszył się, rozjąkał się, potem nadął się i wypalił:
 — Dziadulo mówi, że nie tak.
 — Oj, nie tak — powtórzył Ajzyk jak echo.
 — Cóż nie tak? — nalegał Cwyłyniuk.
 — Że jest list z nieba, że inaczej — jąkał się Mandat.
 Cwyłyniuk ratował sam siebie.
 — Któryż list z nieba? Patrzcie na niego! Sam nic nie rozumie, a nadyma się mądrością dziada. Bóg nas ukarze, gdy będziemy słuchać najdurniejszych.
 Chichot posypał się, Ajzyk skubał brodę, z niepokojem oglądał się ku izbie, czy zbliżają się już świeże placzinty, a Giełeta pobudzał Mandata.
 — No, Petrysku, nie kręćcie, wyjeżdżajcie z waszym kazaniem!
 Podbiczowany Mandat zerwał się nagle, jakby chciał skoczyć