Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/544

szukać! — uspokoił się, mówił ciszej. — Ale jak? Na obczyźnie ludzie niepewnieją, a ona wciąż czyha, za kieliszek, za guzik, za grosz przeinaczy cię na nieprawdę.
 — Mnie za grosz przeinaczy? — pytał Foka.
 Cwyłyniuk wypogodził się, uśmiechał się chytrze.
 — Chłopczyno luby, nie pysznij się, a siedź cicho, nie rypaj się. Tobie ja wierzę, za grosz cię nie kupią, ale za honory, za modę, tę niby mądrość światową, kto wie... Wszędzie czyha.
 — Cóż czyha, gdzie czyha?
 — Pieniądz czyha, dziewczyny czyhają, wiara niewierna jeszcze gorzej, bo tak ci szepcze do wątroby: — „Cóż masz z wierności?“ A pycha modna na całe gardło krzyczy: „Zrobię cię wielkim.“ Wciąga, wessie, znijaczy.
 — Jakże znijaczy, od czego zacznie?
 Cwyłyniuk odpowiadał z przejęciem:
 — Skórą cudzą cię skusi i od razu na ciebie zaciągnie. No i z tej skóry, jak z wilczej, jak z niedźwiedziej duch duchnie, zapach cię przesiąknie. Dusza twoja nim przepachnie, i przepadło. Tak jakby sok malinowy do flaszki naftowej przelał...
 Foka chłodził:
 — To po waszemu zatkać się trzeba? Nie trzeba się uczyć?
 — Węszyć trzeba głęboko, narowić się, jak górski koń przeciw złodziejom końskim, albo przeciw kupcom złodziejskim.
 — A gdzież ci złodzieje? Gdzież ci kupcy na mnie i na nas?
 — Kto wie? Dla pieniędzy tyś nie Szumejowe dziecko, nawet nie koń, tylko byczek na mięso do kupienia, na zakąskę dla czorta.
 — Ależ my nie idziemy z delegacją dla pieniędzy, tylko dla honorów wzajemnych.
 — Inny honor malinowy, a inny naftowy — upierał się Cwyłyniuk.
 Foka zmarszczył się.
 — Ależ to niezdrowo tak niedowierzać, złe tylko wywąchać. Kto czorta wszędzie widzi, zbudzi go.
 — Nie bój się, chłopczyno, zbudził się dawno i czai się.
 Foka pytał cicho.
 — Więc po waszemu cóż robić?
 — Pójść z delegacją, niech Anglikany mają ten honor, a potem prędziutko do chaty.
 — Ja tak samo myślę.