Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/228

 — Swoi to nic, i tak nie rozumieją. A goście? Przecedzić! Rachunek! W słowach najwięcej. Nauczyć się, taj już.
 — Jakżeż się uczyć? Uczymy się właśnie, od gości, od panów mądrych, od Żydów, czyż to nie dobrze?
 Pan Jakobènc uśmiechnął się cierpliwie.
 — Panowie — mądrzy? — tak. Na wystawę do Wiednia. Żyd — mądry? póki między wami się kręci, a odskoczy troszkę — przepadł. Chyba... — Pan Jakobènc kichnął głośno i zamilkł.
 — Chyba co, panie Jakobènc?
 — Chyba odskoczy od swoich cudów — do innych.
 — Do innych cudów?
 Pan Jakobènc pominął pytanie.
 — Jedźcie do Kut, kto tam był, już mu w głowie jaśniej.
 — Bywałem w Kutach, tam wesoło, prawda, a od czegóż jaśniej niż gdzie indziej?
 — Od tego co najciemniejsze — cedził pan Jakobènc.
 Foka podszedł, przysiadł się na skraju ławki obok pana Jakobenca.
 — Wybaczcie, panie Jakobènc, jakżeż to rozumieć?
 Pan Jakobènc spojrzał uważnie.
 — Nie przeczę, Foko, bywacie w Kutach, bywaliście też w świecie, wyście chętny. A główna nauka nawet się wam nie przyśniła.
 — Jakaż to, panie Jakobènc?
 — Główny smutek.
 — Smutek? nie słyszałem nigdy.
 — Usłyszeć trudno, cieniej piszczy niż mucha w lepie.
 — A któż go usłyszy?
 Pan Jakobènc westchnął.
 — U nas w Kutach kiedy dziecko urodzi się i ono trochę smutne. I my się nie cieszymy. Tyle dobrego, że Ormianin.
 — Mnie od Kut nie smutno — odpowiadał Foka — przeciwnie. Ani nikomu. I dziad mój bywał w Kutach i to na darabach z całym junactwem. Przywiózł dużo pieniędzy. Nie rachował, a śmiał się ciągle.
 Pan Jakobènc przechylił się z uwagą.
 — Naprawdę? A skądże wziął pieniądze?
 — Z kasy cesarskiej, po prawdzie od Ormian także. Sami ładowali mu na konie. Dukatów miał pełną baryłkę.
 Pan Jakobènc wydął wargi.
 — I cóż z tym zrobił?