Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/274

próbuje. A Jezus nasz powiada: „Ja spróbuję. Ja biorę na siebie wszystkie długi.“ Przeto ja sobie tak miarkuję po chłopsku: „Człowiecze, opamiętaj się i ty! Na ciebie kiwa niejeden list, korzonek niejeden czeka cierpliwie. Wszystko na tobie! Trzymaj się, tyś sam jeden dłużny. Trzaśnij, a nie puść, nogami się trzymaj, zębami się trzymaj. Waż się!“ — I taki mój rewasz końcowy.
 Goście spoglądali długo jeden na drugiego. Tanasij westchnął:
 — Ty ważysz się, Maksymie, i może jeszcze ktoś się waży... A bardzo się boję...
 Na dworze słychać było kroki, drzwi otwarły się nagle. Wszedł Foka. Wionęło chłodem i wilgocią, błyskawice rozlewały się, gromy odjeżdżały jeden za drugim.
 — Proszę was na wieczerzę — ogłosił Foka.
 Maksym zakończył:
 — Kiedyś Foka przeczyta wam ciężkie rewasze dziada gromowego. Ten się ważył! Nie to co ja z moimi deszczułkami.
 Stary kanonik chrząknął kilka razy, wstał, wyprostował się, zapytał poważnie, urzędowo:
 — A wy się modlicie, Maksymie?
 — Modlę się.
 — A jak?
 — Tak jak mnie nauczyli, po starowiecznemu i po cerkiewnemu, a przeważnie sam z siebie, tak jak wtedy, kiedy byłem mały i sam.
 — No, to pomódlmy się po waszemu — rzekł ksiądz.
 Wszyscy wstali, Maksym mówił głośno zwrócony ku kątowi:
 — Hospody-Słoneczko, jakaż mraka gruba, jakaż żurba bezkonieczna berdami się ciągnie od świata ku Wam. Wyście watah doskonały! Z mraki wybawcie, pouczcie czym spoprzeczona droga modlitwom naszym, czym zarąbana? Pouczcie nas wszystkich, a zacznijcie od smutnej chudoby, ode mnie. I dzięki Wam, Amen.
 — Amen — powtórzył głośno ksiądz.
 — Amen — powtórzyli inni półgłosem.
 Tanasij podszedł do księdza, szeptał tajemniczo lecz wcale głośno:
 — Nie pogniewajcie się, ojcze duchowny, teraz widać kto biskup. A może jeszcze...
 Ksiądz wskazał palcem w górę. Maksym wytrzepał starannie