Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/290

czą Polaczkowie: „się-się-się, pię-pię-pię“, a jakie ptachy, to wiadomo.
 — Cóż za ptaki?
 — Przypatrzcie się bliżej — indyki i pawie.
 Dziedzic uśmiechał się nieznacznie.
 — Wy naprawdę tak źle myślicie o Polakach, kumie?
 — Mówiłem wam w południe, paniczu, chcę mówić kumie, ja myślę różnie, raz tak, a raz inak. Wygląda mi, że taki ród, co na pokaz szczebiocze, a serca nie ma tyle, co gnoju za paznokciem — najgorszy na świecie!
 — Od razu najgorszy? — zdziwił się dziedzic z lekkim wyrzutem.
 — Wybaczcie, Tanasiju — wtrącił cicho Duwyd — wasz przyjaciel pan kowal może nie był Polakiem?
 — Dajżeż powiedzieć! Nie! Pan kowal Sawicki to był człowiek.
 — Teraz już wiem — zrezygnował Duwyd — bo ja myślałem sobie, że Polak to także człowiek.
 Tanasij niecierpliwił się:
 — Dajcież dokończyć! A potem przychodzę do swoich Ruśniaczków, a oni jeszcze gorsi. Śpiewanka słuszna: „Rusyny z sołonyny.“ —
 Ksiądz Pasjonowicz przerwał:
 — Tanasiju, kiedy dobry gazda znakuje chudobę, nawet owcom uszu nie wypala, tylko maluje, a wy od razu swoich piętnujecie.
 — Nie, ja ich nie piętnuję, ojcze duchowny, sami siebie piętnują, a nibyż wy nie wiecie?
 — Cóż mam wiedzieć?
 — Niepewny naród, gdzie stąpisz — tłusty moczar, zapadniesz. Śpiewanka słuszna —
 — No i cóż z tego? — pytał ksiądz Pasjonowicz jakby dotknięty.
 — Dokładnie nie wiem, a coś mi się zdaje, że na topliwo dla piekła jak najprzydatniejsi. Nie lubię ja tych naszych — strach!
 — Przynajmniej swoich moglibyście troszeczkę lubić — mówił z żalem ksiądz Pasjonowicz.
 — Któż ich lubi? Takie sadło borsucze dla czortowej huzyci najstosowniejsze! Na pierwszym miejscu do piekła! Ja nie święty, ja twardy.
 — A wy sami na którym miejscu? — zapytał obcesowo ksiądz.