Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/303

rujecie, a przecie macie zasługi, to trzeba powiedzieć: o ołtarze dbacie, o cerkiew, o cmentarz. Nie każdy to wie, a ja wiem dobrze.
 Tanasij zniecierpliwił się:
 — Ojcze duchowny, nie wybielajcie mnie! ja wciąż na deszczu, szkoda waszego wapna. Cerkwie a cmentarze najbardziej, toż ostatnie sieroty, któż ich potrzebuje? Mnie ich żal. I co tu mówić? Ja sam do nich więcej przynależny niż do was wszystkich. Bo ludzi nie lubię, a zasług nie mam żadnych, do targu nie mam się z czym pokazywać.
 Poperecznyk świdrował zuchwale oczyma:
 — Batku-Tanasiju, ja tak dla własnej skóry chciałbym coś wiedzieć...
 — Cóż ty jeszcze chcesz wiedzieć, synku?
 Poperecznyk nagiął się przez stół, mówił ściszonym głosem i jak gdyby poufnie, niby to jąkając się:
 — Wy tak na przykład — ktoś powie środa, a u was niedziela, ktoś czarne, a u was białe... Ale księdzu nie spoprzeczyliście wtedy, to chyba największa zasługa?
 — Kłócić się na spowiedzi? — bąknął ksiądz Pasjonowicz.
 — Nie kłócić się, tylko przeczyć —
 Tanasij uśmiechał się.
 — Kruk kruka odszuka, dobrze mówi Nykoła, ja poperecznyk główny, na spowiedzi też próbowałem sprzeciwiać się, ale sił już nie miałem, a najwięcej dlatego, że stary ksiądz bardzo chytrze mi zajechał: co pysk otworzę, to będzie pycha. A swoje wiedziałem i wiem.
 Nykoła zwany Poperecznykiem udawał zakłopotanie:
 — A czyż to nie wielki grzech być głównym poperecznykiem? Ja dla siebie to pytam.
 — Człowiecze! widziałeś kiedy kożuch całkiem zawszony, tak że się rusza?
 — Nie widziałem, a co to ma do rzeczy?
 — A ja widziałem. Raz włóczęgę za najmitę przyjąłem, nędzarza z dołów, najlepszy był ze wszystkich, choć wszawy. I jak ty myślisz, co zrobić, uganiać się za każdą wszą czy wypalić?
 — Jasne, że wypalić.
 — Takie i to, to nieobjęte, to bez końca, bez końca wszawe, rozumiesz?
 — Coś rozumiem.
 Poperecznyk spoprzeczył raz jeszcze: