Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/310

 — Pamiątka! ot, dać by do cerkwi, ale do ciemnego kąta. Patrzcie, co ten majstrunio powyciągał zamiast Jezusa. —
 — Majstrunio? powyciągał? — zacietrzewił się Tanasij w obronie swego krzyża.
 — Sami widzieliście, ziele jakieś, i ksiądz tak samo mówi.
 Tanasij żachnął się:
 — Abyś wiedział, że ziele!
 — I to ma być święte? — skrzywił się Poperecznyk.
 Tanasij odpowiedział wyniośle:
 — Patrz, wyraźnie kwiat szafranu wiosenny. Jezus tak spoglądał ku Bogu z krzyża, że przemienił się w kwiat. Rozumiesz?!
 Poperecznyk chichotał. Tanasij zniecierpliwił się.
 — A no, zobaczylibyśmy, jak ty byś wyglądał na szubienicy.
 Poperecznyk zarechotał:
 — Nie gorzej od was, Tanasiju.
 — Cóż to za sposób o szubienicach na chrzcinach i przy krzyżach! — oburzyła się księdzowa.
 Tanasij zniechęcił się, odwrócił od krzyży. Poperecznyk usiłował go udobruchać.
 — A listów jeszcze nie rozdaliście, Tanaseńku?
 Tanasij uśmiechnął się.
 — Bracie mój, przez cały dzień rozdaję i teraz także. Ale nie dają mi przyjść do słowa. Kichają, a sumiennie mówiąc — łają. I cóż zrobić? Goły, bosy pójdę z Listami na tamten świat. No, a tymczasem można by już do domu, byleby spodnie zamienić. Zawołajcie mi zaraz Gawecia! — nalegał Tanasij.
 Domownicy zakrzątnęli się, posłano po Gawecia. Tanasij mruczał pod nosem:
 — No teraz to pójdzie dalej, naprzód spodnie, tak, a potem...
 — Cóż potem? — wyciągał Poperecznyk śmiejąc się nieznacznie.
 — Przed samym końcem koszula, dostanie ją Pańcio, ten sierocisko bezbożny. A potem — zapisuję oczy słońcu, słuch wodzie, dech wiatrowi, kości i flaki ziemi świętej. I ja już w domu.
 — A głowę komu każecie uciąć?
 — Uciąć? Po co? — stropił się Tanasij.
 — Abyście nie straszyli po śmierci — odparł Poperecznyk bez zająknienia.