Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/340

 Matka tłumaczyła:
 — Uderzyli tak samo, jak sęp z lotu na naszego baranka Babaszka, kiedy był jagnięciem, pamiętasz? A my odpędziliśmy.
 — Dlaczegóż uderzyli? — pytał chłopiec.
 — Sępy chcą pić krew, coś białego zoczą i zaraz! Wiesz jaką dziurę miał Babaszko na szyi, ledwie go wskrzesiliśmy.
 — Ale Jezus był duży, czemu sam nie uciekł?
 — Żałował ich, pić chcą, niech piją — tłumaczyła matka.
 — Nikt nie odpędził?
 Matka uspokajała:
 — Powiem ci kiedyś na rachmański Wielki Dzień.
 Chłopiec pytał jeszcze:
 — Babaszko miał jedną tylko dziurę w szyi, a Tamten cały podziurawiony, z tego martwy, jakżeż wskrzesł?
 — I to ci powiem na rachmańskie święto.
 I już o święcie więcej nie mówili, tylko o cielętach, o jagniętach, o kurach, o strzyżeniu wełny i o wiosnowaniu.
 Po nabożeństwie i chramie na Uśpienie mówił chłopiec:
 — Mamo, Jej już nie ma, umarła.
 Matka, uspokajała:
 — Nie umarła, usnęła, a we śnie do nieba Ją uniósł.
 — Kto uniósł?
 — Synek Jej.
 — Taki mocny — Gdzie oni teraz?
 — U Hospoda, w chatach niebiesnych.
 — Jak dojść do nich?
 — Tamtędy wciąż na wschód, ku słońcu.
 — Ród ich gdzie został?
 — Nie ma rodu, Jezus nie miał żony ani dzieci.
 — A czemu?
 — Powiem ci to kiedyś na rachmańskie święto.
 I już potem spieszyli się, bo nazajutrz trzeba wykopać ogrodowiznę, a jesień nad karkiem. Zresztą przed świętami myli chatę, stoły i ławy, potem czekali na gości, ale ze wsi rzadko kto zachodził, tylko raz na rok kolędnicy przychodzili ze wsi hurmą zaśnieżeni, zmarzli. Dniowali i nocowali, pląsali i śpiewali. Obszerna chata każdym kątem łapała uciechę, dowiadywała się po co gazda ą taką wystawił. Zanim jeszcze przyszli kolędnicy, matka i chłopiec, choćby jaki mróz czy zawieja, otwierali drzwi na oścież. Sypali cicho mak po kątach, i zaraz dusze zmarłych zewsząd sypały się do chaty. Jeden kąt chaty