Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/407

 Poperecznyk pytał:
 — I nie macie zegarka? Taki duka?
 — Człowiecze, po co mi to! Aby mnie wciąż straszyło?
 — Nie mógłbym zasnąć bez zegarka, ani zbudzić się — mówił dziedzic. — To wielka pomoc.
 — Do czegóż pomoc? — pytał Tanasij.
 — Aby się nie spóźnić — odpowiedział dziedzic.
 — Spóźnić do śmierci?
 — Ależ i po naszej śmierci będzie czas i pozostaną inni ludzie — zaczął pouczać dziedzic. Opanował się, pośpieszył do wyjścia.
 Tanasij zamyślił się. Mówił półgłosem:
 — Słyszałem w Kołomyi, jak nawołują się zegary z ratusza do cerkwi, z cerkwi do kościoła, śpieszą się, tu świt, a tu już popołudnie, po co to? Aby czas przedłużyć? To daremnie. Czas ucieka, kurczy się.
 — Starzeje się, czy jak? — pytał Nykoła zwany Poperecznyk.
 Tanasij odpowiadał cicho:
 — W Liście z Nieba pisze anioł: „Czasu więcej nie będzie“.
 — I co dalej w liście? — kusił Poperecznyk.
 Tanasij zniechęcił się.
 — E, co ty tam wiesz. Wyczerpuje się czas. Nie widzisz? Koniec niedługo.
 Dziedzic już wyszedł, Tanasij wyszedł za nim. Wiatr trzaskał po dachach, księżyc wyłaniał się zza chmur i chował się ponownie.
 — Dziedzicu — wołał ku podwórzu — jedziemy?
 Dziedzic nie odpowiadał.