Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/416

z litości nieustannie budząc Duwyda nie dawały mu najbardziej upragnionego spoczynku.
 — Koniec świata widoczny — upewniała się głośno Dmytrycha. — Od początku świata Żyd upija chrześcijanina, a teraz chrześcijanin Żyda, na sam koniec.
 — Oj koniec — żaliła się Hrehorycha.
 Dmytrycha krzyczała dalej:
 — Biedna żydowska główka, nie może tak ciągnąć, pszczoła nie komar, lejek ma krótszy.
 — Oj tak, nie komar, lejek krótszy, Żyd nie chrześcijanin, skąd mu do wódki — słodko godziła się Annunia.
 Półobudzony Duwyd wymamrotał:
 — Na drugi raz przyjadę z żoną.
 — Oj, to słuszne — słodziła Hrehorycha — gdzież ją samą biedaczkę rzucać tam w Kosowie, tyli świat.
 — W Kołomyi — bąknął Duwyd.
 — Aż w Kołomyi męczennica! — lamentowała Dmytrycha.
 — Nie — poprawił półobudzony Duwyd — na drugi raz ożenię się z chrześcijanką.
 — Z chrześcijanką, sieroto? a kiedyż? — zaciekawiła się Hrehorycha. — Kiedyż? — powtórzyła znów głośniej, budząc Duwyda.
 — Na drugiego Jurija — bełkotał Duwyd nie podnosząc głowy — mnie taka potrzebna, aby prała po pysku pijaka, Żydówka nie potrafi...
 — Oj, nie potrafi — krzyczała Dmytrycha — a trzeba, oj trzeba.
 — Oj, nie — słodko opierała się Annunia. — Żydy nie takie, na mężów lepsze od naszych. Dzieci pilnują, nie pijaństwa.
 — Ja już też pijak — chrypiał ze snu Duwyd.
 — Gdzież wy pijak, sieroto — słodziła Hrehorycha — gdyby nie pohana żydowska wiara, tobym wołała takiego na męża, oj wolałabym!
 — Ale nie wolno — krzyczała Dmytrycha — takie baby co szukają sobie interesu z Żydami, będą na tamtym świecie gorzały na łuczywo w niebie żydowskim. Tam ciemno.
 — Oj nie wolno, tam ciemno — wzruszała się Hrehorycha — nie wolno.
 — Nie wolno — bormotał Duwyd z głębi snu i rozpaczy.
 Skłonił zwiędłą głowę ku kożuchowi Annuni i zachrapał. Oparty o ogrodzenie Poperecznyk i inni mieli jeszcze jedno