Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/430

 — Nie martw się, szczeznyczku, duszku lubyj, na karku setka, nawiź śnieżna bachnie, ja razem z nią, lżej mnie i światu. „Śmierci nie ma, śmierci nie będzie“ — pisze List.
 W kącie zamilkło.
 — Słyszy, a nie odezwie się — pomrukiwał Maksym — on zawsze tak.
 Tanasij ubrał długą mantę, zapinał się starannie. Wyszli przez ciemne zakamarki. Przed komorą żegnali się, całowali się wzajemnie w ręce, patrzyli jeden na drugiego. Tanasij bormotał:
 — Tamci haukają na mnie, czepiają się, przynajmniej kichają, a ty co?
 Maksym milczał.
 — Na całe paździokanie moje ani nie kichniesz, czy jak?
 Maksym nie odpowiadał.
 — Ani słowa nie powiesz? — nalegał Tanasij.
 Maksym patrzył figlarnie.
 — Wiosna idzie, Tanasiju.
 — Któż nie wie? I cóż z tego? — Tanasij czekał.
 Maksym patrzył prosto w oczy hamując śmiech, potem zaśmiał się wesoło:
 — To znów przyjdzie, na samym końcu najpewniej.
 — Wiosna na końcu świata? He? — krzywił się Tanasij.
 Maksym podniósł głowę.
 — A cóż? może nie wytrzymamy?
 — Dotrzymać? Z kim? — stęknął Tanasij.
 Maksym zwiesił głowę, przeżuwał odpowiedź, mruknął wyraźnie, twardo:
 — Przyjdź królestwo Twoje? On sam tak prosił i sam obiecał.
 Zamilkli, wychodzili powolutku. Deszcz ustał, zza skłębionych chmur odkrył się księżyc całkiem już pobladły i zaraz się schował. Od podwórza dochodziły skoczne dźwięki kruhleka ze skrzypki Gaweciowej. Przed komorą oczekiwał Foka. Tanasij żegnał się z nim także, poważnie, nawet ponuro.
 — Dużo miałbym ci powiedzieć, na dziś tyle: wojny z lasem się strzeż, pierwsze sto lat tyś górą, potem las najedzie, człowiek przepadł.
 Foka chciał odpowiedzieć, Tanasij powstrzymał go i ciągnął dalej:
 — Tymczasem dobrze, że świętujesz po staremu, tak trzeba, powiedzą kiedyś: „To było pięćdziesiąt lat, a tamto było sto