Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga II.djvu/443

skoczył za nim, znów ujął go krótko za uzdę. Nieco zadyszany mówił pośpiesznie:
 — Widzicie? Wyrywa się do domu — niedobrze! A gdyby was na świecie nie stało, ja pierwszy zejdę na psy, na samo dno.
 Znów biegnąc w lekkich podskokach pociągnął konia za sobą, znów Pstrąg przegalopował lecz niezwłocznie zwolnił biegu. Ksiądz poddawał się tym harcom lecz odparł mniej cierpliwie:
 — Wasylu, pilnuj się już teraz, abyś nie spadł na dno, to i potem nie spadniesz.
 — Na któreż dno, Ojcze duchowny?
 — Kieliszka — wypalił ksiądz.
 Wasyl żachnął się, poczerwieniał i zemścił się na Pstrągu. Trzymając go twardo szarpał uzdę i krzyczał:
 — Tyś taki sam jak cała Krzyworównia — po czym, schylając głowę pokornie, zwrócił się do księdza z żalem:
 — Ojcze duchowny, skoro tylko brechacze i plotkarze zaczną na mnie szczekać, a gady syczeć, to zawezwijcie mnie zaraz do siebie, niech mi do oczu powiedzą.
 Ksiądz uśmiechał się kwaśno.
 — W tym rzecz, że każdym razem kiedy cię szukam i każę zawołać, nigdy nie można ciebie złapać. Powiadają mi tak: „Ot właśnie tu był, z tym rozmawiał, tam poleciał — — A gdzie teraz? Ulotnił się.“ Zjawiasz się, kiedy sam zechcesz.
 — I dlatego wierzycie wszystkim plotkom? — pytał cicho Wasyl.
 — Nie wszystkim, bo jeszcze ani razu nie złapałem cię w pijanym stanie. To prawda, ale ładny z ciebie będzie diak, gdy zjawisz się na służbę Bożą o północy. A w dodatku może jeszcze prosto z karczmy.
 Wasyl trzymał Pstrąga tak ściśle, że ten nie mógł ruszyć głową. Rozładował się.
 — Sami brechacze, sami fałszywcy, w oczy ogonami machają, a za plecami czernią. Ale nie bójcie się, Bóg im da co należne. Bieda ich wyparzy, cholera wydusi, zobaczymy, jak będą brechać w biedzie.
 Zza zakrętu Rzeki zbliżała się gromadka ludzi z łopatami. Witali się z daleka. Mężczyźni powiewali kapeluszami, kobiety skłaniały się, wszyscy uśmiechali się. Już przystawali, lecz Wasyl nie dopuścił do przywitania. Holukając na konia