nad wszystkiem. W obrazie tym są części namalowane świetnie i harmonijnie, jak cała wysokość płótna ponad Rejtanem, z temi wyszarzanemi draperyami z karmazynowego aksamitu i drzwiami o złoconych ornamentach.
Kolory twarzy odpowiadają też wzruszeniom i namiętnościom, miotającym
ludźmi — blada twarz Szczęsnego Potockiego stanowi pyszny kontrast z nalaną krwią twarzą pijanego wściekłością Ponińskiego. W Unii Matejko jest zupełnie inny w kolorze całości obrazu, zatopionego całkowicie w zielonkawo-ciepłym tonie. Jest to może najharmonijniejszy obraz Matejki, malowany z mniejszym temperamentem, lecz z wielką rozwagą w panowaniu nad środkami malarskimi. Porównanie fotografii z Unii z samym obrazem zwraca uwagę tem, że na fotografii wrażenie prawdy w odtworzeniu materyału jest silniejsze niż w obrazie. Wynika to stąd, że, tonując na rudym podkładzie, Matejko nie utrzymuje kolorystycznego stosunku między cieniem i światłem danej barwy. Połysk atłasu np. wskutek tego w obrazie jest mniej widoczny, niż na fotografii, która działa jednakimi czarnymi tonami, bezbarwnymi w światłach i cieniach.
Strona:Stanisław Witkiewicz-Matejko.djvu/228
Ta strona została przepisana.
