wszystkich, które niczem innem nie są tylko regułą zwyczajową (consuetudinarium) rzymskiego domu professów, przez św. Ignacego ułożoną i „Reguły o skromności“, także przez św. Ignacego napisane. Jenerałowie, zwłaszcza Borgiasz i Akwawiwa, z polecenia kongregacyj jeneralnych zredagowali króciej. „Sumariusz i reguły wspólne“, dodali reguły poszczególnych stopni: kapłanów, scholastyków, braci i dla poszczególnych urzędów, od prowincyała do brata kucharza, które potem zatwierdziły kongregacye jeneralne; dołączono jeszcze list św. Ignacego do braci w Luzytanii „o posłuszeństwie“ i tym sposobem urosła książeczka reguł. Regulae Societatis Jesu, która się w rękach każdego nowicyusza czy professa znajduje, czytają ją raz w miesiąc do stołu, dla wszystkich, każdy zaś reguły swego stanu i urzędu czyta raz w tydzień, „aby z pamięci nie wypadły“. W codziennem życiu zakonnem książeczka „reguł“ zastępuje instytut; osobne studium instytutu i prelekcye o nim odbywają się na t. zw. trzeciej próbie zakonu, o której mowa niżej.
Instytut św. Ignacego nadaje zakonowi trzy wielkie a ważne rzeczy: prawdziwą świątobliwość, opartą na poznaniu samego siebie, abnegacyi i poświęceniu: oportet agere contra propriam sensualitatem et contra suum amorem carnalem et mundanum.. semper et in omnibus majorem Dei gloriam intuendo[1]. Po-
- ↑ Exercitia spiritualia S. Ignatii. Medit. de Begno Christi. Książeczka „Ćwiczeń duchownych“ dzieli się na 4 części, z których każda zawiera szereg rozmyślań, loicznie z sobą połączonych: o celu i końcu człowieka, o rzeczach ostatecznych, o życiu i męce Chrystusa Pana, jego uwielbieniu i chwale — i szereg prawideł życia duchownego, ascezy. Instytut łącząc życie wewnetrzne, kontemplacyjne z czynnem, ascezę z praktyką, przepisuje każdemu z swoich członków codzienne rozmyślanie, rachunek sumienia, czytanie duchownej książki, co roku zaś odprawienie ośmiodniowych rekolekcyj czyli ćwiczeń duchownych według powyższej książeczki św. Ignacego, a nowicyuszom i księżom na trzeciej próbie raz przez cały miesiąc.
Ułożył tę książeczkę św. Ignacy na początku swego nawrócenia w Manrezie w Hiszpanii 1522 r. na podstawie pisma sw., dokumentów życia duchownego i znajomości ludzkiej natury, którą badał na sobie samym, nie bez szczególnej pomocy łaski Bożej. Paweł III. na prośbę św. Borgiasza, podówczas księcia Grandii, polecił kardynałowi prefektowi św. inkwizycyi, kardynałowi wikaryuszowi św.
