dla wyboru nowego jenerała i naznacza dzień jej otwarcia[1]. Prowincyałowie zaś zwołują przed tym terminem kongregacye prowincyonalne, w których zasiadają professi 4 ślubów, z nieprofessów zaś rektorowie kolegiów i prokurator prowincyi, ale ci tylko z głosem czynnym (cum voce activa). Regulamin tych kongregacyi podany bardzo szczegółowo w instytucie[2]. Przewodniczy im prowincyał, a głównem zadaniem ich jest wybór dwóch deputatów czyli posłów i ich zastępców, którzyby razem z prowincyałem na kongregacyi jeneralnej przedstawiali prowincyą, oraz sformułowanie żądań (postulata) prowincyi do jeneralnej kongregacyi i nowego jenerała.
Wybór jego znów bardzo szczegółowo opisuje instytut[3]. Prawo wolnej elekcyi z wszystkiemi prerogatywami ma tu najzupełniejsze zastosowanie, zapobieżono tylko zgubnym w praktyce jej skutkom. Zasiadają w tej elekcyjno-generalnej kongregacyi: wikaryusz jeneralny jako prezydent, asystenci zmarłego jenerała, sekretarz zakonu, prowincyałowie wszystkich prowincyj, i po dwóch deputatów z każdej prowincyi. Prostą większością sekretnych głosów, w zamkniętem conclave obrany jenerał, nie może nie przyjąć wyboru. Jest on prawdziwym przełożonym zakonu, z pełną władzą rządzenia. Zaraz po wyborze zasiada na krześle, a zebrani Ojcowie przystępują kolejno, starszeństwem profesyi, do ucałowania jego ręki na znak czci i uległości. Innych oznak godności swej on nie ma. Ktoby w ten sposób obranego jenerała uznać nie chciał, podpada ekskomunice. O dokonanym wyborze donosi kongregacya Ojcu św., ten przyjmuje wybór do wiadomości i udziela błogosławieństwa nowemu jenerałowi. Odtąd on przewodniczy obradom kongregacyi, naznacza deputatów do osobnych komisyi dla rozmaitych spraw zakonu, wnioski komisyi idą pod obrady kongregacyi, która albo sama o nich decyduje, albo też te, co mniej ważne, zostawia jenerałowi do rozstrzygnięcia.
Głosowanie jest jawne, większością głosów, tylko gdy idzie o zmianę dekretów, nie będących istotną częścią instytutu (substantialia instituti), bo tych zmieniać nie wolno, potrze-
