wać się można przy pomocy Boga znacznych owoców z ich zaprowadzenia w Polsce, starać się będziesz dopomódz im u króla i innych osób, aby ich klasztor stanął jak najprędzej na chwałę Boga i pożytek ludzi“[1]. Oni mieli klasztorek za murami Krakowa na strzelnicy (gdzie dziś szpital główny), ale pragnęli osiąść w śródmieściu; czynili u dworu i biskupów starania, aby kościółek św. Barbary im oddano, rozeszła się bowiem wieść, że Jezuici kościół ten opuszczą a do bazyliki św. Piotra dom profesów przeniosą. Jezuici jednak aż 18 powodów podali jenerałowi swemu, dla których domu św. Barbary opuścić nie myślą. Jakoż nie opuścili go. Nie wzięli im tego za złe OO. Karmelici Stanisław Jędrzej Brzechffa i Michał Bażewski, ale wybudowali ze składek kościół i klasztor św. Michała (koło 1611 r.), z którego z biegiem lat w Polsce i na Litwie przeszło 20 karmelitańskich klasztorów rozmnożyło się. Obydwa zakony w dobrej zgodzie pracowały nad rozkrzewieniem ducha umartwienia i pobożności katolickiej w narodzie.[2]
Dobrą sposobność zbliżenia się do biskupów, do świeckiego i zakonnego kleru podawały doroczne uroczystości kościelne, beatyfikacye patronów zakonu, Ignacego 31 lipca 1604 i Stanisława Kostki 14 sierpnia 1606. Obchodzono je trzydniowem nabożeństwem, na które zapraszano co dnia innych biskupów i prałatów z celebrą, inne zakony ze słowem bożem.
Kult bł. Stanisława rozpoczął się wcześnie, bo 1570 r. w dwa lata po jego świątobliwem zejściu w nowicyacie rzymskim na Kwirynale, a to z tej okazyi. Umarł jeden z nowicyuszów, otworzono grobowiec, aby go pochować. Korzystają z tego nowicyusze i przez Rudolfa Akwiwiwę[3] proszą rektora, aby im pozwolił głowę Stanisława Kostki wystawić w asceterium (sali nowicyackiej), jako pobudkę do uświątobliwienia siebie. Rektor pozwolił; nowicyusze w komżach, z świecami w ręku zstępują do grobu; dwaj Polacy, Mikołaj Oborski i Szymon Wysocki, niosą one świętą głowę, umieszczają ze czcią na ołtarzyku sali nowicyackiej. Oprócz tej relikwii, miał Stanisław
