Strona:Stanisław Załęski - Jezuici w Polsce T. 1 Cz. 2.djvu/289

Chrystusa wyznawa, jakiego Mahomet w Alkoranie tureckim opisał, i tak pismo rozumie, jako i Mahomet rozumiał“. (Kraków 1612 w 4-ce str. 8, 66). Kiedy to dziełko wydrukowano u Piotrkowczyka, Skarga już nie żył; była to ostatnia jego autorska praca, ta obrona bóstwa Chrystusowego.
 Około dwóch tych szermierzy, Skargi i Moskorzewskiego, grupowali się inni harcownicy. Zastawił się o honor Skargi i wystąpił przeciw Schmelzowi, kanonik krak. i doktor św. teologii ks. Jakób Ostrowski „Obroną kazania W. ks. Piotra Skargi KJM. teologa o Trójcy przenajświętszej (Kraków 1608). Schmalzowi zaś przyszedł w sukurs Adam Gosiawski „Odpowiedzią na obronę kazania Skargi, którą był uczynił j. m. Jakób Ostrowski (Raków 1608). Tego znów Gosławskiego porąbał po szlachecku stary pod hetmanem Żółkiewskim wojak, osiadły w zaciszu swych Brzan, Jędrzej Przewodowski: „Odpis jegomości p. Adamowi z Bebelna Gosławskiemu, ministrobrońcy nowochrzceńskiemu Chrystyanowi Dwójbożnemu“ (Kraków 1609).
 Zwalczał Moskorzewskiego także ks. Jan Górski, powtórnem wydaniem pierwszego „Zawstydzenia Aryanów“ Skargi i dodaniem do niego własnej rozprawy „Wyjaśnienie niewstydu aryańskiego“ w 16 rozdziałach (Kraków 1608 str. 109
 Wśród tego boju z sektą aryańską, wstrętną nawet innym heretykom i przez nich, jak n. p przez Wolana zwalczaną, wydał Skarga kilka drobniejszych rzeczy. Mianowicie dwa swe kazania wspaniałe, iście tryumfalne swą dykcyą, mądre politycznemi przestrogami i napominaniem: „Pokłon Panu Bogu Zastępów za zwycięstwo inflanckie nad Carolusem sudermańskiem Xiążęciem, dane w dzień św. Stanisława 27 sept. 1605 pod Rigą w Kircholmie“ (Wilno 1605 w 4-ce str. 24), które powtórnie wytłoczono w Krakowie z dodatkiem w tytule: „Przydane jest dziękczynienie za zwycięstwo multańskie przed pięć laty od Pana Boga dane“ (Kraków 1605). Ogłosił tez polski swój przekład łacińskiego dziełka Jezuity Franciszka Costero“ O czterech końcach życia ludzkiego i o wielce pożytecznem ich rozmyślaniu (bez miejsca druku w 8-ce, str. 6, 209), które powtórnie wydano w Krakowie u Piotrkowczyka 1606 (w 12-ce, str. 203). Napisał przedmowę do pobożnego dziełka, podobno Jędrzeja Boboli: „O gospodarstwie duchownem“ i dedykował je