za podręcznik i materyał kaznodziejski. Kazania te tem są charakterystyczne, że Grodzicki na każdą niedzielę, z tekstu ewanielii kładzie cztery kazania, uwydatniając w nich cztery cnoty: bojaźń bożą, wiarę, nadzieję i miłość, dlatego też nazwał je „Quadripartitae conciones, czworakie kazania“. Praca to więc poważna i pomnikowa.
Oddzielnie od tego zbioru wydał kazanie łacińskie, miane w dzień św. Jędrzeja w obec króla i dworu: „O wypróbowaniu Duchów“, (Kraków 1607, w 8-ce, str. 47) i także łacińskie kazanie wyjęte z tomu III kazań „O męce Pańskiej“, (Kraków 1609 w 8-ce, str. 38). Luźna jest łacińska rozprawka bez miejsca druku i roku: Pax religiosa o spokoju zakonnym[1].
O. Marcin Śmiglecki ur. 1562 † 1619. Lwowianin. Po skończeniu gimnazyum w Pułtusku wstąpił do Jezuitów 1581. Ci, widząc w nim talent niepospolity, posłali go do nowicyatu i na studya filozofii i teologii do Rzymu. Zdaje się, że dla rzymskiego klimatu, który zdrowie jego podkopał, dwa ostatnie lata teologii przebył w Medyolanie. Wrócił stamtąd koło 1588 r., i przez lat 4 był lektorem filozofii, przez 10 lat profesorem teologii na akademii w Wilnie, gdzie też wyświęcony na kapłana, złożył profesyę 4 ślubów i doktoratem teologii zaszczycony został. Następnie rektorował kolegiom: w Pułtusku, Poznaniu i Kaliszu, gdzie też żywota dokonał 1619 r. Żyłby dłużej, gdyby nie nieostrożność infirmarza, który mu lekarstwo w zbyt silnej dozie podał, iż go zabiło. W r. 1856 odkryto w grobach pojezuickiego kościoła (dziś katedralnego) urnę glinianą z szczątkami.
Na urnie cały alfabet (symbol uczoności) i napis: Martinus Smiglecius A. D. 1619.
Prace jego pisarskie podzielić można: 1) na polemiczne przeciw Aryanom i Kalwinom, 2) na ściśle naukowe. Cichy i łagodny z charakteru i w obejściu, wojowniczy był w piórze;
- ↑ Archiv. Prov. Pol. Catalogi breves. Wielewicki III, 98. Rostowski 47, 442. Brown 183—185. Sommervogel III, 1844—1898.
