Pracowity, iście misyonarski swój żywot, bo od urzędów się wypraszał, zamknął w Jarosławiu 4 marca 1593 r. Znaleziono go w klęczącej postawie na ziemi, pochylonego nad brewiarzem[1].
O. Szymon Górski (Gurski, Gossius), ur. 1568, † 1616. Mazowszanin. W 21 roku życia wstąpił do Jezuitów, u których przeżył lat 27, nauczając przez lat 20 w szkołach retoryki, filozofii i teologii scholastycznej i zwalczając herezye, zwłaszcza aryańską, słowem i piórem Umarł 19 stycznia 1616 r. w kolegium warszawskiem.
Miłośnik ojczyzny wielki, próbował sił autorskich jako profesor retoryki w dziele: „Chwała świętych i błogosławionych Polaków 1598 r.“ Zwrócił się potem za przykładem Skargi przeciw Aryanom, którzy pod wodzą Moskorzewskiego coraz to szerszy teren w Małopolsce zdobywali, i ogłosił: „Wyjawienie pierwsze niewstydu ariańskiego“ 1603 r. (w 4-ce, str. 113). Kiedy zaś Moskorzewski napadł na Skargę w swem: „Zniesieniu zawstydzenia“ 1607 r., Górski stanął w obronie Skargi i wydal: „Wyjawienie wtóre niewstydu ariańskiego, czyli zawstydzenie nowych Arianów od X. Piotra Skargi, które chciał znieść p. Hieronim Moskorzewski“. Kraków 1608 r. (w 4-ce, str. 209[2])
O. Jan Konarczyk (Conarius), ur. 1540, † 1614 r. Z małomieszczańskiej rodziny w Pyzdrach, w Wielkopolsce. Szkoły gimnazyalne odbył prawdopodobnie w Kaliszu, wyższe nauki w akademii krakowskiej; mając lat 25, wstąpił do Jezuitów. Był sekretarzem (socius) prowincyała Confaloneri 1597 r., ale dla wielkiej wymowy i dla talentu administracyjnego przeznaczono mu Poznań, jako główne pole pracy. Tam on był prefektem szkół, potem przez lat 8 (1579—1593 i 1598—1602) rektorem, kaznodzieją i apostołem Poznania i Wielkopolski, aż do swej śmierci w drodze z Poznania do letniej rezydencyi biskupa
