niej wcześnie siły stargawszy, kości swe w niej złożyli. I takich ludzi wygnać z Polski domagali się rokoszanie![1].
Wracając do O. Faunta, pisał tylko po łacinie. Z początku ogłaszał drukiem dysputy publiczne przy otwarciu szkół poznańskich w latach 1580, 1583, a r. 1586 na dwa zawody miane. Przedmiotem tych dysput były „tezy“ o Kościele Chrystusowym na ziemi, o prymacie św. Piotra, o Najśw. Sakramencie. Raz tylko 1582 r. zamiast teologicznej, uświetnił otwarcie roku retoryczno-filozoficzną akademią i dysputą.
Podejmował i ważniejsze prace. Przeciw głośnemu przybłędzie, Antoniemu Sadel, ministrowi kalwińskiemu, ogłosił rozprawę: „O Chrystusowym Kościele na ziemi... ksiąg troje“ (Poznań 1584, w 4-ce, str. 89). Przeciw profesorowi kalwińskiej teologii w Heilsberdze, Danielowi Toss, napisał: „Apologię o wzywaniu i czci Świętych... ksiąg troje“ (w Kolonii 1589, w 4-ce, str. 14, 248), oraz: „Refutacyę opisu Wieczerzy Pańskiej przez Daniela Tossa... z dodatkiem refutacyi zdań Zachariasza Schittera o Piśmie św. i jego powadze“. (Poznań 1590, w 4-ce, str. 130, 10). Przeciw samozwańczemu posłannictwu heretyckich ministrów wydał w Poznaniu dzieło: „O święceniach i powołaniu ministrów kalwińskich i luterskich i o ich Sakramentach“.
Ciekawa jest jego rozprawa, napisana widocznie ad usum episkopatu polskiego, który za Zygmunta III powoli odzyskać usiłował wydartą sobie za Zygmunta Augusta przez świeckich władzę duchowną, pod tyt.: „Traktat o punktach spornych między stanem duchownym a świeckim w Polsce, na podstawie prawa bożego, statutów, przywilejów i przedawnienia 1587 r.“ (w 4-ce, bez m. d.)[2].
O. Emanuel Vega, ur. 1548, † 1648. Portugalczyk, rodem z Koimbry, wstąpił do Jezuitów 30 lipca 1568. Jeden z najdzielniejszych profesorów akademii wileńskiej, którego jenerał Mercuriani koło 1580 na prośby prowincyała Sunniera pożyczył Polsce. On też pierwszy z Jezuitów, na tejże akademi promo-
