tej pracy częścią w Rzymie, częścią już w starszych latach, kiedy siły do kazań i misyj nie dopisywały, a wyświadczył tem wielką przysługę nietylko pobożniejszym duszom w świecie, ale przedewszystkiem licznym już i coraz liczniejszym zakonom i klasztorom, zwłaszcza żeńskim, którym brak polskich książek duchownych dotkliwie czuć się dawał i postęp na drodze doskonałości zakonnej wielce utrudniał.
Jemu więc zawdzięczamy między innemi Żywoty: św. Ignacego przez Ribadineirę, Katarzyny Seneńskiej, Kapuana, bł. Alojzego Cepariusza, oraz ascetyczne dziełka, jak: „Dobra duchowne stanu zakonnego“ Plata (Kalisz 1606); „O zakonnej doskonałości“ Pinella 1607; obydwa dziełka, po dziś dzień bardzo cenione przez mistrzów życia duchownego, napisane z ciepłem i nie mniejszą erudycyą. Wreszcie przyswoił między innemi naszej ascetyce znakomitego Ojca Alwareza: „O żywocie zakonnym“ Kraków 1613 r. i prześliczną książeczkę: „O naśladowaniu Panny Maryi“ Aryasza[1].
O. Jan Wuchalski Leopolita (Vuchalius), ur. 1547, † 1608. Lwowianin. Skończywszy szkoły lwowskie, udał się na wyższe studya do Rzymu, zdobył stopień magistra nauk wyzwolonych i wstąpił do Jezuitów 1571 r. Gdy powrócił do Polski 1586 r., przeznaczono go, jako znakomitego humanistę i męża wielkiej wymowy, na profesora retoryki, potem od r. 1595 widzimy go superiorem i kaznodzieją we Lwowie, od r. 1600 i rektorem i kaznodzieją w Kaliszu Słynął wymową kościelną i głęboką pobożnością. Umarł w Radlinie, rezydencyi letniej biskupa poznańskiego Opalińskiego, 12 marca 1608 r.
I on oryginalnym pisarzem nie był, nie był też i tłumaczem, ale kompilatorem umiejętnym, co otwarcie wyznaje, bo nie o stawę autorską, ale o pożytek dusz ludzkich mu chodziło. Jakoż rozrywano sobie jego kompilacye pobożne: „Żywot Pana Jezusa... z rozmaitych katolickich, a osobliwie z ksiąg Ludwika z Granady zebrany“. (Kraków 1592 r., w 4-ce, str. 4, 307). Jezuici krakowscy przedrukowali je w Krakowie 1886 r. „Żywot
- ↑ Cordara. Hist. Soc. Jes. VI. 363.
Brown 441 wylicza 35 dzieł i dziełek przez O. Wysockiego spolszczonych. Backer et Sommervogel VIII, 1311—1320.
