str. 31 po łacinie; Sommervogel twierdzi za Bolandystami, że w tym języku a nie po polsku było napisane[1].
O. Fabian Quadrantinus, ur. 1549 † 1605. Prusak z mieszczańskiej luterskiej rodziny w Starym grodzie (Stargard). Właściwe jego nazwisko prawdopodobnie Viertel albo Viertler, dosyć pospolite u Niemców, zwyczajem owej epoki zlatynizowane. Oddany do szkół do Brunsbergi, jak tylu innych synów rodzin heretyckich, pod wpływem Jezuitów i systemu wychowania, został katolikiem 1571 r., a nawrócenie swoje opisał wierszem. Zajął się losem młodego konwertyty kard. Hozyusz, wyrobił mu przyjęcie w Collegium germanicum, gdzie filozofii i teologii przez lat 7 z wytężoną pilnością się poświęcał. Już jako kapłan i mąż skończonych nauk wstąpił do Jezuitów 1588 r.
Odbywszy nowicyat, kaznodzieją był w Krakowie, profesorem teologii dogmatycznej i kaznodzieją w Poznaniu. Dla cichego jego usposobienia i wypróbowanej cnoty, powołano go 1593 r. na spowiednika królowej Anny austryackiej i jej frauencymeru. Na jego niemal ręku skonała ta zacna młoda pani, on też wnet po jej śmierci usunął się z dworu do Brunsbergi 1600 r. i tam był kaznodzieją aż do śmierci 6 marca 1605.
Pozostały po nim wiersze łacińskie: „Palinodiae, czyli siedm odwołań“, gdy z lutra stał się katolikiem, wygłoszone w Brunsberdze w kolegium hozyańskiem T. J. (Kolonia 1571).
Życiorys łaciński penitentki królewskiej: „Zwierciadło pobożności zawierające życie Anny Austryaczki, królowej Polski i Szwecyi, żony króla Zygmunta III“. Brunsberga 1605[2].
O. Szymon Nikowski (Nicovius), ur. 1555 † 1591 r. Wielkopolanin z Łobżenicy, uczył się w szkołach poznańskich, słuchał nauk filozoficznych na akademii krak, zdobył stopień magistra filozofii i przez lat 8 nauczał w szkołach akademickich. Roku 3575 wstępuje do Jezuitów. Oni każą mu po skończonym nowicyacie powtórzyć filozofię, uczyć się przez lat trzy
