Strona:Stary Kościół Miechowski.djvu/253

go języka ministrantów i służby kościelnej, jak wanielja, gracyarum i t. p. Podobny objaw widzimy powtórnie w VI 531— 543. Pośpiech w odprawianiu mszy św. podkreślił poeta w w. 71 wyrażeniem „niezbyt wolnym zwrotem”. Wyliczone części mszy św. nie wymagają objaśnienia prócz wanieIji (ewangelja), orate (orate fratres), elewacja (podniesienie), ite (ite, missa est — zakończenie mszy św .).
W. 76 Gracyarum — gratiarum actio czyli modlitwy dziękczynne po mszy św.
W. 78 piętaki — pieniądze wartości 5 najmniejszych jednostek monetarnych, a więc groszy — 3 fenigi. (Por. K. Nitsch: Dialekty polskie Śląska, str. 331.)
W. 80 Draszczyk, kopidół — jedna z najmilszych sercu poety postaci miechowskich, wypełnia sobą znaczną część ks. II, która stanowi poniekąd, mówiąc terminem Homerowym, jego „aristeię”. W hierarchji społecznej Miechowic stoi dość nisko, dlatego Bonczyk mu tylko „dwoi” (dokąd idziecie itd.), a w chwili przypochlebiania się nazywa Draszczyczkiem (II 459). W dalszym ciągu poematu występuje jeszcze w VI 239 i 665 n.
W. 85 Banaś — rówieśnik młodego Bonczyka, uczeń szkoły miechowskiej i zaufany Bieńka. O nim jeszcze III 101, 113, 116, 155.
W. 86 mary — katafalk, por. IV 293,VI 221, 225, 539, natomiast jako nosze do przenoszenia trumien IV 184, 207, VI 661, 695.
W. 87 święty Jan stary — zniszczony obraz św. Jana, zapewne Nepomucena (Nepomuckiego), bo tylko tego świętego obraz (nowy, wspomniany w w. 88-9) wymienia opis wnętrza kościoła VI 304.
W. 97 na pacierze zsyłał głosy czyste — na Anioł Pański wydawał dźwięki. Zsyłać zamiast wysyłać, zasyłać, posyłać użyte także V 176, VI 548 i Góra Chełmska II 209, V 87.
W. 104 w miechowskiej farze — w kościele parafjalnym, por. obj. II 47.
W. 116 centnar — ciężar zasadniczo stufuntowy, tutaj waga zegaru wieżowego.
W. 121 blat z godzinami — tarcza zegaru, zwana zwykle cyferblatem, wyraz tutaj skrócony.