Strona:Stary Kościół Miechowski.djvu/256

w I wyd. w I 41, II 183, IV 159, 231, V 476, 580, w II wyd. zmienia parokrotnie (IV 159, V 476) na kiedy lub opuszcza całkiem (IV 231). To znaczenie: zanim odpowiada częstszemu użyciu: nim, por. obj. I 296.
W. 188—190 — wymienieni sąsiedzi karczmy Szkarotki; o Czemplu p. obj. II 153, o Bułeczce (Bulecce) obj. I 165.
W. 193—198 — Obszerniejsza opowieść o rodzinie Bonczyków. Imienia stryja swego Bonczyk nigdzie nie wymienia. Por. nadto obj. I 197.
W. 195 starki — babki ze strony ojca, ale w VI 121 starka oznacza tylko starą kobietę.
W. 199 Kurc Tomek, a raczej Kortyka — jeden z wcześniejszych przykładów zmiany nazwisk polskich na niemieckie. Por. I 208, i t. d.
W. 200 ma syna Franię — w II wyd. poprawiono na: Frania, tymczasem taka była pierwotna odmiana imion własnych męskich, zdrobniałych, narzeczowa, por. VII 461: Tadzię.
W. 204 do Koronowica — do Jana Koronowicza młodszego, por. obj. I 81.
W. 205 Nastka — zdrobniałe od Anastazja.
W. 212 statku największego — największego gospodarstwa wiejskiego. W tem znaczeniu użyty statek jeszcze II 248. O dębie Konowym p. obj. II 128.
W. 216 stadnik, ogier, odyniec — rozpłodowce: buhaj, ogier, kiernoz. W. 222 Otóż tam nasze miejsce — obejście Walentego Boncyka na zakupionym przez niego z własnego dorobku gruncie.
W. 225 pszczelnik — por. obj. I 9.
W. 231 chleb śniady — chleb z śniadej (ciemnej) mąki. Wyraz ten powtarza się u Bonczyka jeszcze dwa razy: śniady kołacz (IV 28) i na śniadem czole starca (Góra Chełmska V 147).
W. 232 meszne — ofiara, a raczej danina parafjan dla proboszcza, uiszczana zazwyczaj w ziarnie. Danina taka w snopach zwała się dziesięciną.
W. 233 Ich — pluralis rever., por. obj. II 62.
W. 241 Karczmarczyczka — Karczmarczykowa. Nazwiska żeńskie urabia Bonczyk gwarowo zapomocą przyrostka -ka, a więc Forbaszka (I 287), Koronowiczka (VII 389), Miemczyczka (IV 109), Salomonka (V 23), Wyplerka