Strona:Stary Kościół Miechowski.djvu/258

W. 298 kiecki, nawet zamotówki — spódnice, a nawet chustki na głowę; chustek tych, zazwyczaj drogich, kobiety nie pozbywały się, była to główna część stroju, którą chciały mieć nawet najuboższe; patrz dla porównania VI 62— 64.
W. 300—301 — W obu wierszach użył Bonczyk antytezy, którą się stosunkowo rzadko posługuje.
W. 302 Ślęczkowa Marynka — koleżanka szkolna, córka kowala wiejskiego, sąsiada Bonczyków, o którym wzmianka IV 8. O tworzeniu nazwisk dziewcząt takiem samem jak kobiet p. obj. II 241.
W. 303 iżby wzięli synka — chłopca do terminu. P. obj. II 178.
W. 309 Milkuckiego lasu — lasu należącego do Mikulczyc. O tworzeniu przymiotników od nazw wsi patrz obj. I 37.
W. 310 chodnik kościelny — ścieżka do kościoła. Chodnik jako ścieżka ponadto III 230, 254, chodnik pański IV 12, następnie IV 295, 479, VII 77, 368, VIII 55, IX 55, Góra Chełmska V 134.
W. 314 zwan także Hebłotem — Bonczyk wymawia się żartobliwie od wyjaśnienia drugiego „przycinka” Franka Łaszczyka Halyniarza. Zachodzą następujące możliwości: albo pochodzi ono od hebla, albo od wyrazów, zaczynających się na ch — jak chełbać = kołysać, chwiać, chybać, = iść, chyba — szkoda, strata, chybiać — braknąć, nie dostawać. Osobiście najchętniej łączyłbym „przycinek” ten z chełbać, przyczem przyjmuję przestawienie spółgłosek w środogłosie.
W. 321 kowal pański — kowal dworski, podczas gdy Ślęczek (p. II 302) był kowalem wiejskim. W. 322 hyrska — mocna; przymiotnika: hyrski niema ani w Karłowicza Słowniku Gwar polskich, ani w Słowniku języka polskiego, Warszawa 1900—1927; czy można go łączyć z góralskiem: hyrny — dumny, bogaty, trudno rozstrzygnąć; gdyby tak było, należałoby oba wywodzić od niem. Herr — pan, wzgl. herrisch. Owa „hyrska” Wyrska czyli Smaczna Dorka jest prawdopodobnie inną osobistością niż wdowa Dorka (IV 10).
W. 329 w kolendy — w okresie, kiedy ksiądz chodzi po kolędzie.