W. 28 Możno — p. obj. I 58.
W. 27 i n. wykładają ... weszli — pluralis rever.; p. obj. II 62.
W. 33 pijuskę — patrz obj. I 39, ale w Pam. Szkol. 122: w aksamitce.
W. 35 papior — papier; odmiana tego wyrazu jest u Bonczyka dość dowolna, w II wyd. St. Kościoła Miech, wyrównana, lecz bez konsekwencji, w kierunku języka literackiego. Mamy więc papióry, ale w II wyd. papiery (III 44), w papiórach, w II. wyd. papierach (III 260), papiórami, w II. wyd. papierami (VII 191), nad papióry, ale w II. wyd. z nad papierów (VII 400), papiórska, w II. wyd. papierska (VII 397), papiery (VII 400), ale na papiórach, wyd. II. papierach (VII 556) i znowu papiery (VII 565), w innych zaś dziełach: papier (Pam. Szk. Miech. 166), papiór (Góra Chełm. IV 291), papióry (Góra Chełm. IV 299).
W. 35 piórka — stalówki, pióra do pisania.
W. 41—42 — Wiersze te powtarza Bonczyk, naśladując manierę epików starożytnych, a zwłaszcza Homera, nietyle jako hieratyczne formuły dla odmalowania czynności, ile dla wrażenia humorystycznego; p. II 73—74. Podobnie postępuje jeszcze w kilku innych wypadkach.
W. 51 kłaki — wyraz: kłaki jest przejęty z całym dwuwierszem 51— 52 z Pamiętnika Szkolarza Miechowskiego 133-4, znaczenie jego atoli trudno jest ustalić. Zdawaćby się mogło, że idzie tu o kłaki lnu lub konopi, atoli na Śląsku kłakami nazywają także buraki, Bonczyk zaś prawdopodobnie oznaczał tą nazwą rzepę, trzecie bowiem miejsce, w którem jej użył, zrozumiałe jest tylko wtedy, gdy takie przyjmiemy znaczenie. W Echu z więzienia 28—30 czytamy:
„Oszalał! jest poetą — szkoda tego zucha!
Nie wie, że nie nasycą niebieskie przysmaki,
Zapomniał, że i konsul musiał ważyć kłaki!”
Ostatni wiersz wydrukowany został z błędem drukarskim w obu wydaniach tego poemaciku (Eines alten Studenten Feriengeldimper i St. Kościół Miechowski, II. wyd.), a mianowicie ważyć zamiast: warzyć = gotować, niezauważonym przez Bonczyka, który pozatem stale pisze: warzyć. Wtedy jasna jest aluzja do konsula; będzie nim znany z opowieści o przyjęciu poselstwa samnickiego Manius Curius, gotują-