Strona:Stary Kościół Miechowski.djvu/267

2 epitety łaźni: gorąca i zimna, dokonało się pod wpływem lektury szkicu K. Szajnochy: O „łaźni” Bolesława Chrobrego w wydaniu zbiorowem Dzieł Szajnochy, Warszawa 1876, t. II str. 199—213, a zwłaszcza przypisków na str. 211—13.
W. 140 pedagogicznie — wyrażenie ironiczne.
W. 143 wgląda na lyskę — spogląda na pręt leszczynowy. Podobnie zamiast patrzyć użył Bonczyk słowa wejrzeć IV 2. Łyska albo lyskowiec (III 35) p. obj. III 4.
W. 155-6 — Asonanse zamiast rymów (porządek-Jarząbek) znajdujemy w Starym Kościele Miechowskim I 708-9: westfalscy-ceglarscy, VI 88-9: kropidłem-widmem, w Górze Chełm. III 304—305: Wawrzyniec-podzimiec, IV 178—180: bliski-umizgi, V 375-6: dobrze-szczodrze.
W. 157 krywał się — krył się, tak samo w Górze Chełm. I457: ludzie się krywali w klasztornym zakątku.
W. 159 z wieże — archaiczna i narzeczowa forma dopełniacza, używana przez Bonczyka rzadko i zwykle dla rymu: do skrzynie (III 340), Godule (V 456), do jabłonie (VII 173). W. 160 skóro — wyjątkowo forma z ó, zwykle skoro.
W. 163 z gorzkością — z goryczą, który to wyraz znalazł się w II. wyd., gdy tymczasem Bonczyk stale literackie znaczenie goryczy oddaje przez gorzkość, której w tem znaczeniu używał już Skarga. Gorycz u Bonczyka oznacza raczej gorąco, jak wynika z VI 566: osłody szukał człowiek w gorzkościach, w goryczy ochłody. Gorzkość jako gorycz występuje nadto IV 313, VII 454, oraz w Górze Chełm. V 22, 71, 361.
W. 164 do księdza Fararza — p. obj. II 53.
W. 169 i żuru i kartofli — codziennych potraw na Górnym Śląsku. O żurze p. obj. II 503, wyrazu: kartofle używa Bonczyk rzadziej, częściej: bulki, perki lub ziemniaki.
W. 170 Wam cić — Bonczyk chętnie używa wyrazów, a raczej wyrazków wzmacniających, doczepianych do poprzedniego wyrazu jak: -li, -że, -ż, -ś, -ci- i -ć. Roi się więc w jego poematach od takich tworów, ograniczając się do złożeń z -ć, jak: onić, a nawet wyć = wy-ć, aleć, coć, jać, jegoć, dobrzeć, lichuteńkać, słusznieć, tedyć, niemć, smutneć, jużcić, boć, miejsceć, tuć = tu-ć, przeciec, znając, jeszczeć, byłoć, na mnieć, miałoć, a nawet: onć, w tymć i najciekawsze cić, powstałe z podwojenia dativus ethicus: ci. Możnaby dopa-