użył jako nazwy przedmiotu, lecz tylko jako „przycinek” (i 56).
W. 344 farska gospodyni — księża gospodyni, p. obj. III 294.
W. 346 konfekta — owoce osmażane, słodycze.
W. 347-8. — Znowu dwa wiersze powtórzone w III 358—359. P. obj. III 41-2.
W. 348 potrzymał — zatrzymał.
W. 351 nim — tutaj spójnik ten ma znaczenie literackie tak jak
w II 25, VI 271, Góra Chełm. V 294. O użyciu tego spójnika przez Bonczyka p. I 296.
W. 359 w sławnej farze miechowskiej — to nawpół homeryckie, nawpół ironiczne określenie fary przechował Bonczyk troskliwie w pamięci, skoro w Górze Chełm. II 83-4 ponowi je:
„W sławnej farze leśnickiej przy nakrytym stole
Siedzą goście wielebni w obszernem półkole”.
W. 363 możno się uroiły — może się wyroiły.
W. 365 uniżnie — uniżenie; powtarza się VI 416 i Góra Chełm. III 415.
W. 366 powoniać — powąchać.
W. 369 dobra księżyna — Bienek użył przydawki rodzaju żeńskiego, aby w myślach przynajmniej zaznaczyć swoją poufałość, a nawet poczucie wyższości wobec księdza.
W. 370 przez most— przez kładkę, p. obj. III 253.
W. 377 nie jestcić— nie jest wprawdzie, o cić p. obj. III 170.
W. 379 podobien — Bonczyk używa chętnie form rzeczownych w mianowniku przymiotników: pewien VI 629, niepodobien VII 291, szczęśliw VIII 45, znajom VIII 49 i t. d.
W. 386 oszydzi — okpi, oszuka.
W. 387 futruje — karmi, z niem. füttern.
W. 388 przedawa — przedaje; Bonczyk używa często form na -awa zamiast na -aje, np.: nastawa I 53, przystawa IV 579, zadawa IV 580, stawa IV 187, 487, V 706, VIII 53, potakiwa IV 499, rozstawa się VI 564, stawają VIII 37.
W. 389 a zatem do sypań — a zato do spichrzów, p. obj. II 332.
W. 391 w jego szkatuli — w jego szkatule, miejscownik utworzony od: szkatuła zam. szkatuła.
W. 392 w śmierci — przyśmierci, w II wyd.: w zgonie.
