W. 324 exemplów — przykładów matematycznych, reguł.
W. 334 stroka — sroka.
W. 343 występuje — wychodzi, p. obj. I 577.
W. 344 nim — gdy, p. obj. I 296.
W. 345 buch — naśladowcze od buchnąć.
W. 345 sokołem ścigany — narzędnik użyty dla istoty żywej zamiast zwykłego: przez sokoła.
W. 352 Szymon — woźnica Winklera, wymieniony II 349.
W. 365 licząca rok czternasty — Waleska Winklerówna urodziła się w r. 1829, a więc opowiadanie młynarza Pawła odnosi się do r. 1843.
W. 366 Proboszcza z Ziemięcic — ks. Antoniego Kopeckiego, rodem z Opola, który objął probostwo w Ziemięcicach w r. 1842.
W. 370 Stabik — ks. Antoni Stabik, ur. 1807 w Mikołowie, został po wyświęceniu kapelanem (wikarym) w Pilchowicach, potem od 1835 do kwietnia 1842 prebendarzem w Mikołowie, następnie przez 20 miesięcy w Łące pod Pszczyną, wreszcie do śmierci w r. 1887 proboszczem w Michałkowicach. Ks. Stabik był bardzo popularny, wydawał od r. 1846 polskie kalendarze, tłumaczył lub układał popularne dziełka religijne, pisał wiersze okolicznościowe, zebrane w r. 1848 w zbiorku p. t. Żarty nieżarty, czyli wierszoklectwa wesołych i poważnych marzeń. Bonczyk najobszerniej stosunkowo pisze o nim jako o „filarze ojczyzny” w Górze Chełmskiej II 288— 292:
„zaś w Stabika głowie
Wiecie, jakie tam skarby „żarte i nieżarte”.
To czoło, oko jasne, dla ludu otwarte,
Ileż ono patrzało dla naszych oświaty,
Teraz ciemne!”
Stabik bowiem na starość utracił wzrok. Życiorys Stabika dał ks. J. Kudera w Obrazach Ślązaków wspomnienia godnych, Mikołów 1920. Według podanych wyżej dat Stabik nie mógł być proboszczem w Michałkowicach w czasie pierwszej Komunji Waleski Winklerówny; jeżeli więc napisał na tę okoliczność wiersz, to w Łące, a nie w Michałkowicach, albo Bonczyk nieświadomie dopuścił się nie jedynego zresztą anachronizmu zapewne dlatego, że w chwili powstawania Starego Kościoła Miechowskiego Stabik był już od 30 przeszło lat znany jako proboszcz michałkowski i zapewne nie wy-
