Strona:Stary Kościół Miechowski.djvu/296

W. 100 tu pęk! — buch, bęc; w II wyd. zamiast: pęk jest: bac, wyrazy utworzone od czasowników podobnie jak gich od gichnąć, buch od buchnąć, tak pęk od pęknąć, bac od bacnąć.
W. 101 nieszpornik — wyraz ten, niepodany ani przez Słownik języka polskiego, ani przez Słownik gwar polskich, ma u Bonczyka dwojakie znaczenie: w Starym Kościele Miechowskim (w tym wierszu i VI 256) oznacza manipularz, t. j. rodzaj przepaski, należącej do mszalnego ubioru księdza, noszonej na lewem przedramieniu, w Górze Chełm. IV 144 kapę (pluviale). Dla ustalenia znaczenia w tym wierszu rozstrzygający jest V I 256.
W. 102 kmosio — rodzaj żeński do kmoś, p. obj. I 434.
W. 115 dości — dosyć, p. obj. I 248.
W. 119 na nigdy — wyrażenie to, mające być zaprzeczeniem: na wieki, podkreśla komizm zaklęcia starej Niewiadomskiej, że nawet po śmierci nigdyby nie przeżyła ruszania swych zwłok z grobu i umieszczenia ich w jakimś nowym dole w niewygodnem położeniu.
W. 120 starek — staruszek, podczas gdy II 195 starka oznacza matkę ojca.
W. 130 kruszca — kruszcu.
W. 133 zawiertał proch — wywiercił otwór i nasypał w jego głąb prochu.
W. 134 źdźbło — lont.
W. 135 gruch — rzeczownik onomatopeiczny, powstały z gruchnąć, tak jak gich z gichnąć, pac z pacnąć i t. d., p. VI 100.
W. 136 stępli i okap łamanie — podpórek drewnianych ścian i sklepień w podziemnych chodnikach kopalnianych.
W. 140—142 — występuje zjawisko kontaminacji czyli zespolenia reminiscencyj z Pana Tadeusza IX 27—32 i V 261—265 (opis przebudzenia się Kropiciela i zachowania się Telimeny w Świątyni Dumania).
W. 145 pamiętajże się, Ciuro — oprzytomnij, opamiętaj się, Ciuro, p. obj. III 126.
W. 149 niemrawcu — niemowo; rzeczownik: niemrawiec utworzony od przymiotnika niemrawy — nieumiejący wypowiedzieć się, niemowny.
W. 161-2 — O zastępstwie rymu, użytem w tym wierszu: między nami — z nami, p. obj. I 570—571.