Strona:Stary Kościół Miechowski.djvu/313

W. 521 „Mniechował” — ma naśladować nieudolną, dawną pisownię, łączącą dwa wyrazy: mnie chował = wychował mnie. Dalsze objaśnienie przy w. 530.
W. 526 zyzny — tak stale u Bonczyka, p. Góra Chełm. II 17, 324, V 324, przekład Obchodu zwycięstwa 24, Żalu Cerery 89, Echo z więzienia 56.
W. 528 podle krzyża — obok krzyża.
W. 530 z „Mniechował” Mniechowo, Miechów, Miechowice — naiwny ten wywód etymologiczny nazwy Miechowic ma podeprzeć zmyślona opowieść o Zborowskich i początku Miechowic. Najtrafniejszy w tym słoworodzie szczegół to może przypuszczenie, że w pierwotnej nazwie było -n -. Nazwy Miechowic nie spotykamy przed w. XIV, mamy ją wymienioną w rzymskim rejestrze świętopietrza z diecezji krakowskiej z r. 1412. Gramer (Chronik der Stadt Beuthen, str. 24, uw. 2) podaje, że przy burzeniu starego kościoła w Miechowicach znaleziono wiele trumien ze zwłokami zakonników w habitach zakonu Bożogrobców z Miechowa. Przypuszcza więc, że wieś Miechowice założył opat z Miechowa przy współdziałaniu św. Jacka. W rzeczywistości książę Władysław dokumentem z dnia 24 maja 1257 r. pozwolił Miechowitom na lokację wsi Chorzowa i Białobrzezia na prawie niemieckiem (Gramer l. c. str. 340). Są dwie możliwości pochodzenia nazwy Miechowic: albo od Miechowa wzgl. Miechowitów, albo od mnichów, a więc z Mnichowic. Pomijam tu zagadnienie etymologji nazwy Miechowa.
W. 546 gmińskie — gminne, p. obj. III 10.
W. 548 baczył — pamiętał, p. VII 212.
W. 552 nistety — niestety, może błąd druku w obu wydaniach.
W. 555 znajdziono — znaleziono, podobnie Góra Chełm. V 409: znajdzione, obie formy narzeczowe.
W. 559 w czas francuski — podczas wojen z Francją, naśladowane z tytułu opowieści Fritza Reutera: Ut de Franzosentid w cz. I zbioru: Olle Kamellen z r. 1860, bardzo popularnej w swym czasie.
W. 579 Bolko z Cieszyna — dokument sprzedaży Miechowic Pełce z Miechowic z dnia 29 października 1412 podaje Gramer, l. c. 362.
W. 581 Pelkowi — Pełce, p. obj. VI 81.
W. 582 Mikołajowi — wiadomość oparta na dokumencie Konrada ks. Oleśnickiego z r. 1451 (Gramer, l. c. 351-2).