W. 14 światłości — możności widzenia.
W. 16 strumieńmi — strumieniami, p. obj. III 294.
W. 18 w swych sukniach — w swych sukmanach, p. obj. V 148.
W. 24 Wieczysty organista — odwieczny organista, gdyż dla pokolenia Miechowian z r. 1879 był on czemś nieodłącznem od Miechowic, częścią ich od niepamiętnych czasów. Charakterystyczne światło na tę sprawę rzucają w. 83—114, a zwłaszcza 83—87 Pamiętnika Szkolarza Miechowskiego:
Kiedy nasz Pan się rodził, nie stoi w kronice,
Aleć słuszna — poznacie to z tej tajemnice,
Że się nigdy nie rodził! Jeśli Kujawiacy
Dumni z Jego kolebki — oj, toć kłamią tacy,
On nigdy nie był dzieckiem, więc się nie starzeje.
Wieczysty więc był Bienek w Miechowicach jak Stara Leśna Helina Stainert (VI 69) lub zawiasy w starym kościele (VI 216).
W. 26 na cmentarza ganku — na ścieżce cmentarnej, p. obj. V 382.
W. 29 kmosiu — p. obj. I 434.
W. 35 Walentymu — Walentemu, p. obj. I 591.
W. 38 W miejsce tymczasowego kościółka ołtarza — na miejsce, gdzie stał ołtarz tymczasowego („zatymczasowego” ) kościółka, który w III 257—288 oglądali podczas początków budowy Proboszcz z Rektorem. Obecnie już go niema, a w miejscu, gdzie był jego ołtarz, są groby Proboszcza i Maja.
W. 39 w małej odległości — blisko siebie.
W. 45—52. — Napis przytoczony tu jest pięknem tylko pragnieniem poety, który w ten sposób uczcił pamięć swego pierwszego duszpasterza. W rzeczywistości napis grobowy brzmi tak: „Ruhestätte des Herrn Pfarrer Joseph Preuss, geb. am 25 Mai 1803, ais Pfarrer hierselbst inst. am. 25 April 1833. Beschloss sein irdisches Dasein am 15 Mai 1870. Ruhe sanft.” Pod tym napisem nieudały wiersz polski: Pamiętajmy na naszych zmarłych księży! — Na odwrotnej stronie pomnika: In die Gruft sinkt nur die Hülle — Doch der Geist schwingt sich hinauf — Und beginnt mit Lebensfülle — Ueber Sternen seinen Lauf. Odległe echo tych wierszy niemieckich pobrzmiewa w wynurzeniach Proboszcza w VI 625 n., VII 115 nst., VIII 227 n.
