Strona:Stefan-Żeromski-Miedzymorze.djvu/023

gnania na zawsze, na zawsze — niepojęty znak dobranocny.
 Zagasło słońce w wód topieli.
 Noc nadciąga.
 Przepych szkarłatnej, cienkiej pawłoki ściąga ze siebie lśniące morze.
 Zagasa szkarłat, szafran, kolor nasturcyi, zieleń, błękit, niebieskość i fiolet.
 Zdmuchnięty został i zagaszony złoty szlak drogi słonecznej.
 Smutek i przestrach, nie dający się ująć w wyraźne słowa, ani nazwać po imieniu przejmuje tajemnym sposobem kości i uciska serce człowieka.
 Niepokój potrąca nerwy, gdy zagasła złota światłość słoneczna, a trójkąt niewiadomy, samoświecący wyjęty jest ze źrenicy.
 To noc, siedlisko rozkoszy snu i okrąg straszliwy bezsenności, — gdzie ani robak nie umiera, ani ogień nie gaśnie, — daje znak o swem panowaniu.
 Noc, — dziedzina rozpasania się ciała i rozpętania się mąk duszy, umocowanej i skrępowanej za dnia przez pamięć, którą słońce żywi i hoduje.
 Noc, — otchłań samopoduszczeń się rozpusty i jaskinia bezładnych marzeń o wyjściu poza obręby rozumu, o wyłamaniu zagród, otaczających naturę ludzką, o potędze władzy, przewyższającej moc bogów.
 Noc nastaje na ziemi, gdzie panował jasny