Strona:Stefan-Żeromski-Miedzymorze.djvu/090

 Woda górna spadać poczęła w łódź każdą i napełniać ją sobą.
 Rozradowały się ryby złowione pod nogami oszalałych rybaków.
 Bałwany, kręgiem zwijające się po nad szkutą Józefa i po nad szkutą Janową, wałem syczącym wyniesione, grzywą wściekłej piany obrosłe, przybrały kształty potworów, które zdało się, z głębin morza wypadły.
 Wirem gnało obiedwie łodzie, trzaskające się wzajem bokami.
 Krzyk obydwu rybaków stał się obłąkany i głupi, gdy widzieli, iże giną.
 Ale starszy wiekiem i w rzemiośle rybackiem zmacał i ujął przecie w sobie twarde męstwo.
 Począł młodszemu rozkazywać.
 Zakrzyknął: — wodę — korczakiem!
 Rzucił się młodszy do korczaków i szufli wylewnych.
 Oburącz począł wodę z łodzi nazewnątrz wymiatać.
 Krzyże jego zginały się po tysiąc razy, szybciej niż biegnie słowo opisu, ręce w szaleństwie wylewały wodę z głębi.
 Starszy czynił tosamo w swojej łodzi.
 Słychać było w ryku burzy sapanie obudwu i bezładne słowa modlitewnego skamłania.
 Lecz mimo pracy tak wściekłej, iż zdolna była siłę burzy pokonać, widzieli obadwaj z przerażeniem, iż się łodzie zanurzają od wzrastającego ciężaru i że wody nie ubywa, lecz przybywa.
 Zlani potem wewnętrznym, bardziej, niż po-