Strona:Stefan-Żeromski-Miedzymorze.djvu/092

 W takiej oto złej minucie brat Jan ze skowyczeniem rozpaczy do jego burty się dorwał.
 W takiej oto złej minucie koślawą lewą dłonią zgrzytał po niej pazurami.
 Poczuł we wnętrzności swej Józef zimne i jasne rozumienie, że skoro drugi człowiek do łodzi tej się wwali, nie strzyma statek zatopiony zdwojonego ciężaru i natychmiast na dno pójdzie.
 I spokojny mu to rozmysł kazał zrobić, co się wykonaniem spełniło.
 Józef schylił się nagłym ruchem, porwał za uchwat wiosła, co przy bakorcie leżało, i pchnął niem w głowę Jana.
 A potem widział jego ręce, to tam, to sam plaskające między piany, to w głębi, to wierzchem.
 I chargot jego słyszał, to we wodzie, to nad wodą.
 Raz jeszcze widział jego oczy wpatrzone.
 Wtedy otwarła się chmura ponad burzy ośrodkiem i na mgnienie powieki ukazało się niebo.
 Wiatr pchnął łódź w jakiś okręg odmienny i poniósł ją w białych pianach dziobem na dół, albo rufą w otchłani, z boku na bok ją magał w przepaściach.
 Józef chwytał wodę czerpakiem, bez jednej chwili wytchnienia.
 A gdy zdało mu się ukradkiem oczy podnieść za siebie, nie widział już leja wody.
 Wiatr srogi dokądś go pędził.
 Ani się spostrzegł spracowany, że, mimo ulewnego wciąż deszczu, wody mu w łodzi ubyło.