Strona:Stefan-Żeromski-Miedzymorze.djvu/093

 Gorąco wielkiego szczęścia wskroś ciało jego przejęło.
 Wtedy rozejrzał, się po okręgach, na wszystkie strony wołając: — Litak! Litak!
 Ale morze jeno zbiegane w odpowiedzi chlastało.
 A nim wszystkę wodę z czółna zdołał wylać do kropli, dało mu się uczuć przyciszenie orkanu.
 Czarny rdzeń burzy kędyś na wschód pocwałował.
 Nadeszła wreszcie szczęśliwa minuta, iż Józef przysiadł na duchcie.
 Pot otarł z czoła.
 A choć przewał jeden po drugim miotał na wsze strony pławaczką, rybak nie mógł się z miejsca podźwignąć.
 Nie mógł myśli swych ruszyć z tego miejsca na burcie, nie mógł oczu zepchnąć wolą z tego miejsca przy dulce, gdzie był widział skostniałą rękę Litaka.
 Aż wreszcie runął na błotniste dno łodzi, twarzą między stornie i bańtki.
 Długo tam nad nim wiatr huczał i ostra go fala zlewała.
 Gdy się zaś porwał o jakiejś godzinie, posępny wieczór zapadał.
 Widać było w pobliżu białe helskie wybrzeże.
 Niemilknący nigdy głos boi, gwiździela morskiego, w oddali, w swojem miejscu narzekał.
 Ach, któż wyrazić potrafi straszliwość nocy jesiennej, zwisającej nad łodzią samotną!
 Ach, któż wyrazić potrafi nieszczęście grze-