Strona:Stefan-Żeromski-Miedzymorze.djvu/095

 Tłukł się w ciągu dni i tygodni pogwarek o straszliwej niedoli Litaka.
 A potem sprawy chorób i jadła zatatrały wspomnienie.
 Nie zapomniało serce matki.
 Nie zapomniało wnętrze brata.
 Skoro Józef wybiegał na połów w Wielkie-li, Małe-li morze, — daleko od brzegów odbijał.
 Szukał po dnie poprzez wody, przepatrywał oczyma.
 Przepatrywał fale przeczyste.
 I ryczał w spienioną pustynię z głębi wnętrza, targanego od straszliwej męczarni: — Litak! Litak!
 A nieraz, wstawszy w nocy, rzekomo do łodzi, na wywłoce spokojnie leżącej, rzekomo do sieci rozwieszonych na potyczach i sochach, brnął na duny dalekie, pustynne, na dzikie wybrzeże i wył w ciemne morze, aby ulżyć wewnętrznej boleści: — Litak! Litak!
 Lecz na głos duszy wzywającej głos morza chrapliwie i z sykiem jednakiej zawżdy odpowiedzi udzielał.
 Na głos duszy wzywającej gwiździel jeno morski, pław żelazny, ze swego miejsca w oddali, głuchy jęk, niby śpiewkę wieczności odrzucał.
 Minęły dnie długie i leniwe tygodnie.
 Gdy zaś na jesieni łososie podpłynęły do brzegu i cały lud rybacki wybiegał, aby maszopstwami, poporządku, a pod szypra komendą toń zajmować, Józef stanął wraz z innymi do pracy.
 Zostawiwszy stułokciową linę na brzegu, wy-