i wychodzi za budę, którym sternik według potrzeby kieruje“. (Linde. Słownik).
Rufa, — tylna część okrętu. (Linde. Słownik).
Sady, — ciemno siwy. „Wołków go sadych ciągnęła para“. (Słownik warszawski Karłowicza).
Siodłaty, — szarawy. „Gęsi szarawe, siodłate i pstre nie są tak użyteczne, jak białe“. (Linde. Słownik).
Snadzizna, — mielizna, płycizna w morzu, mianowicie przy brzegu. „Z powodu snadzizny Małego Morza...“ (Słownik warszawski Karłowicza).
Spych, — urwisty, obsypujący się brzeg, wiszar, franc. la falaise. (Ślaski. Słownik).
Stornia, — flądra wyrosła. (Ślaski. Słownik).
Stroisz, — długa laska, trzon u bodora. (Ślaski. Słownik).
Strąd, — brzeg morski, zwłaszcza płaski, nadmorze. (Ślaski. Słownik).
Strona, — wąska smuga wody tuż przy brzegu Wielkiego Morza, pomiędzy progiem a suchą rewą. (Ślaski. Słownik).
Sustawy, albo stawy, — „Lekarz nam kazał w sustawy uderzyć“. (Juljusz Słowacki. Ojciec zadżumionych).
Szkuta, — statek wodny. (Linde. Słownik).
Szor, — bardzo głęboka woda na morzu, w znacznem oddaleniu od brzegów, odznaczająca się ciemną barwą, wart morski. (Ślaski. Słownik). „Woda prze szorem, woda płynie bystro[1]. (Słownik warszawski Karłowicza).
Sztymbork, — prawy bok statku. (Ślaski. Sł.).
Szut, — lina do przytrzymywania dolnego, zewnętrznego rogu żagla w pewnym kierunku do wiatru. (Ślaski. Słownik).
Szyper, — starszy rybak, przełożony nad maszoperyą. (Gołębiowski. Obrazki).
Takiel, — olinowanie i użaglenie statku. (A. Kleczkowski. Rejestr budowy gaelony. Kraków 1915).
Topżagiel, czyli wrona, — mały żagielek u szczytu masztu ponad wielkim żaglem. (Ślaski. Słownik).
- ↑
Błąd w druku; brak zamykającego cudzysłowu
